F'kin crisis

Σημερα πηγαινοντας στο δρομο βλεπω σε μια διασταυρωση ενα CB1000R, αυτο που μοιαζει με φλουο κατσαριδα.

Υπαρχει λογος που βαζω φωτο, προσεξτε την λιγο.

Τωρα φανταστειτε αυτο που ειδα. Πανω στο τεποζιτο, στο ΤΕΠΟΖΙΤΟ, ενα παιδακι οχι πανω απο 5 χρονων. Με τα χερακια ακουμπισμενα μπροστα. Πισω ο μπαμπας, με χαμογελο ξεκρανωτο. Πισω, βλεπω με τρομο ΔΕΥΤΕΡΟ παιδι και μετα η μαμα.

Και με γκαζι ετσι; Το παμε το εργαλειο. Τι μασε περασες, φλουφληδες;

Παραλιγο να στουκαρει με ενα τυπο που ερχοταν αναποδα σ' ενα μονοδρομο μιλωντας στο κινητο.

Νταξ, καθημερινα πραγματα.

Αυτος ο τυπος που βλεπω, που βλεπετε, που βλεπουμε στο δρομο, μαζι με αλλους 500, 1000, 10000000, δεν ειναι εξαιρεσεις, ειναι ΚΑΝΟΝΕΣ. Κι αυτοι οι τυποι εχουν φιλους, παρεες, δουλειες, αποφασιζουν για αλλους, ψηφιζουν, και κανουν οτι μπορουν για να σε γραψουν στ @@ τους και σε οποιαδηποτε αλλη πτυχη της ζωης τους εκτος του δρομου.

'Η μηπως εχει κανεις την εντυπωση οτι ειναι τα καλυτερα παιδια και οτι απλα οδηγανε γκαου;

Και ο δρομος σαν καθρεφτης μιας πραγματικοτητας, με τους 10 και τους 100 τετοιους που βλεπει καθε μερα μου φωναζει πως να μην υπαρχει κριση ρε βλακα; Βλεπεις τι ειμαστε; Βλεπεις ποιοι ειμαστε; Αυτος, κι ο αλλος με το κινητο, κι η ηλιθια που στελνει μηνυμα περνωντας εξω απ το σχολειο με 60, αυτος κι αυτη κι ο αλλος.

Θλιψη. Μονο θλιψη.

Αυτη η θλιψη δε μας εμποδιζει να τους @#% την @#% οπου τους βλεπουμε. Ετσι, για να μην περναει απαρατηρητο τουλαχιστον.