disable copy

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

H νοοτροπία του αναλώσιμου - Fixxit 4

είναι η αναπόφευκτη κατάρα του φτηνού, που το μόνο που κάνει πιο φτηνό είναι η ζωή μας.

Χάλασε; Πέτα το. Ο σκληρός, το ψυγείο, η τηλεόραση, πέτα τα. Πάρε ένα άλλο. Σιγά μην κάτσεις τώρα να ασχολείσαι.

Και δεν ασχολείσαι. Πετάς. Και δεν δένεσαι με τίποτα. Με τι να δεθείς; Τι να αγαπήσεις; Τι να πονέσεις; Αναλώσιμα όλα. Χάλασε η μαλακία. Εφήμερη δεν είναι; Εφήμεροι δεν είμαστε κι εμείς; Γιατί κι οι άνθρωποι, αναλώσιμοι δεν είναι στο φινάλε; Χάλασε η σχέση σου; Χάλασε ότι αγαπούσες; Πέτα το.

Η επικίνδυνη νοοτροπία του αναλώσιμου. Όλα φτηνά, όλα κινέζικα, όλα φτιαγμένα με τέτοιο τρόπο που να προορίζονται για τον κάδο, σε δυο, σε πέντε, σε δέκα χρόνια. Κάποτε οι άνθρωποι ζούσαν σ' ένα κόσμο πιο στέρεο, φτιαγμένο με ξύλο και μέταλλο που θα κρατούσαν ΄μια ζωή'.

Σήμερα έχεις δεχτεί τη φτήνεια σα μέρος του κόσμου σου. Πάρε ένα φτηνό, κι άμα χαλάσει παίρνεις άλλο. Σιγά τώρα. Πήγαινε υπάλληλος, άμα χαλάσεις θα πάρουν άλλο. Σιγά τώρα. Βρες μια γυναίκα, αν δεν την αγαπάς πια βρίσκεις άλλη. Σιγά τώρα. Σιγά μην κάτσεις ν' ασχολείσαι. Κι ο κόσμος γίνεται αυξανόμενα πλαστικός και αναλώσιμος, τίγκα στο στυλιστικό σκουπίδι. Ανώδυνα και αναίμακτα πράγματα.

Kαι επειδή τη μισώ αυτή την νοοτροπία, όσο είναι στο χέρι μου δεν την αφήνω να περάσει. Με τα παλιά κομιξάκια στο Just Comics, με τη Billie που μου χει φύγει το χέρι να τρίβω και το απολαμβάνω, με ότι μπορώ. Γιατί σημασία στο φινάλε δεν έχει το να τριφτεί το πιστόνι αλλά το να νοιαστείς. Το να βρεις κι άλλους που νοιάζονται. Ο Χρήστος ο Κωστάκης που είχα την τύχη να γνωρίσω, είναι το ίδιο καταδικασμένος σαν και μένα. Ταρταλατζής. Ότι παλιό κι ότι επισκευάζεται, στο σπίτι. Απ' το ebay, από παντού. Τα αδέσποτα. Παλιά τζουκ-μποξ, ραδιόφωνα, μηχανάκια. Που έχουν ζωή, που έχουν κάτι να δώσουν. Γιατί είναι από αυτά που φτιάχτηκαν 'για μια ζωή' και δεν τους αξίζει η ίδια μοίρα με τα υπόλοιπα. Το CB750K του Χρήστου ποτέ δε βγήκε απ' το εργοστάσιο με τη νοοτροπία 'κι άμα χαλάσει πέτα το'.

Μ' αυτή τη νοοτροπία δεν θα έβγαινε ποτέ ένα 750Κ, δεν θα έβγαιναν πολλά. Τότε όταν αγόραζες κάτι, η ατάκα του πωλητή ήταν συγκεκριμένη τις περισσότερες φορές.

'Αθάνατο!'

Για σκεφτείτε το. Αθάνατο ε; Να χεις επιλογή στη ζωή ή το θάνατο του και να το πετάς στα σκουπίδια; Οι ζάντες του 185, το μοτεράκι του, τα ηλεκτρικά του, όλα καινουρια. Μικρο, αδύναμο, αλλά αθάνατο. Σα να του δίνεις ζωή είναι. 20 χρόνια δούλεψε έτσι και του δίνουμε άλλα τόσα, το λιγότερο. Κι είναι ένα πείσμα αυτό στο φινάλε. Οχι δεν τ' αφηνω. Δεν το πετάω. Θα το φτιαξω, θα το μαζέψω, θα τραγουδήσει άλλη μια από τη μονοκύλινδρη μπούκα του. Εχει ενα πεισμα, κι ενα σεβασμο, κι ένα τσαμπουκά. Και σ' ενα κοσμο που βλεπω ολοενα να αφήνεται μ' αρέσει και το πείσμα και ο σεβασμός, γιατί βλέπω να χάνονται και τα δυο.

Και δε θέλει λεφτά. Έρωτα θέλει. Μετά βρίσκεις τον τρόπο. Με τον έρωτα πάντα βρίσκεις τον τρόπο. Κι αν δεν τον βρεις, δεν αφήνεσαι μέχρι να τον βρεις. Πείσμα. Κι είναι κι ένας λόγος που μ' αρέσουν τα μηχανάκια. Γιατί βρίσκεις ανθρώπους σαν τον Χρήστο που είναι ένας στο εκατομμύριο, και σαν τον άλλο Χρήστο, το φωτογρήγορο φωτογράφο μας που έρχεται κάθε φορά να βγάλει ότι μπορεί για να το κρατήσουμε σα μνήμη, αθάνατο. Παλιμπαιδίζοντα ψώνια είμαστε όλοι, μη δίνετε σημασία σ' αυτό. Δώστε σημασία στο να αγαπάς κάτι και να το κρατάς ζωντανό. Στο να επισκευάζεις κι όχι στο να πετάς. Σ' αυτό, ναι, δώστε σημασία.

Κάνει τη ζωή worth living. Και η αγάπη που δίνεις σε κάνει και σένα 'αθάνατο'.

Καλημέρα σε όσους κατάλαβαν... ε, και σε όσους δεν κατάλαβαν.





















9 σχόλια:

soter3gm είπε...

Όταν ερωτεύεσαι και όταν αγαπάς δεν το "πετάς" το φτιάχνεις, το πολεμάς να κρατήσει, να πάει "παραπέρα" με όποιον τρόπο με υπομονή, με τρίψιμο, με αγάπη, η και με Γ@μοστ@υριδια καμιά φορά.
Μάθαμε να είμαστε "μοδάτοι" αλλά δεν μάθαμε το αντικείμενο ποτέ πως στρίβει πως φρενάρει που πονάει και τι "γουστάρει" το ίδιο και με τους Ανθρώπους "Έλα μωρέ είναι μουρλή" ,όχι κάτι την ενοχλεί

Unknown είπε...

Καλημερα.

sozon είπε...

αααααααχχχχχχ...

μπράβο ρε λάζαρε, να'σαι καλά...

καλά τριψίματα... και στα δικά μας!

tifoso4ever είπε...

ΟΤΑΝ ΠΡΙΝ 25 ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΧΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΤΙς ΠΡΩΤΕς ΑΝΑΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ/ΒΕΛΤΙΩΣΕΙΣ/ΑΝΑΤΙΝΑΞΕΙΣ/ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΕΙΣ, ΦΥΣΙΚΑ ΧΩΡΙΣ ΦΡΑΓΚΟ ΣΤΗΝ ΤΣΕΠΗ, ΗΜΟΥΝ Ο "ΤΡΕΛΛΟΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ"... ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΣΗΜΕΙΟ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΚΙ ΕΓΩ...
ΕΥΤΥΧΩΣ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ "ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ" ΤΡΕΛΛΟΙ ΑΠΟ ΜΕΝΑ, ΚΑΙ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΚΑΛΟ ΔΡΟΜΟ...
ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, Η ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΤΟΥ "ΠΕΤΑ ΤΟ" ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙΤΑΙ -ΕΣΤΩ- ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΛΟΓΩ ΑΝΑΓΚΗΣ, ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΘΑ ΩΘΗΣΕΙ ΠΟΛΛΟΥΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΥΝ ΤΙ ΕΧΑΝΑΝ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΝ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ ΤΗΣ -ΕΦΗΜΕΡΗΣ- ΖΩΗΣ ΜΑΣ.....

Ανώνυμος είπε...

Τifoso ετσι ακριβως φιλε...! Κι οτι γινεται, πιστεψε με ειναι με ελαχιστα ως μηδεν φραγκα....

Λυκος

Ανώνυμος είπε...

πολύ κουραστικό άρθρο.. όταν θες ν πεις κάτι δεν χρειάζεται να το επαναλάβεισ 82 φορέσ..
και ποιός είναι αυτός ο Χρήστος για ν χουμε καλό ρώτημα..??

Ανώνυμος είπε...

Ωασσιλησ σε κοβω για τον Ανωνυμο τελευταιο... σωστα;

Λυκος

παναγιώτα είπε...

Με συγκίνησες.
Καλημέρα και καλή χρονιά. :)

progvamp είπε...

"Δώστε σημασία στο να αγαπάς κάτι και να το κρατάς ζωντανό. Στο να επισκευάζεις κι όχι στο να πετάς. Σ' αυτό, ναι, δώστε σημασία."

Υπέροχο! Συγχαρητήρια, αν όντως σκέφτεσαι έτσι! Καλή Χρονιά, υγεία και αγάπη!