Αντιρατσιστικό νομοσχέδιο

Πριν από καιρό μου ζήτησαν να πω τη γνώμη μου για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο το οποίο δεν είχα, και δεν έχω μελετήσει καν. Το βρίσκω χαζό στη βάση του. Το να θες να πολεμήσεις μια νοοτροπία με ένα νόμο είναι από τη φύση του επικίνδυνα αφελές.

Το δικό μου αντιρατσιστικό 'νομοσχέδιο' θα ήταν κάπως έτσι. Μεγαλώστε την εικόνα να φανεί καθαρά.

Είναι μια φωτογραφία από αναγνώστες της βιβλιοθήκης του Holland House στο Δυτικό Λονδίνο που διαλύθηκε από βομβαρδισμό στις 22 Οκτ. 1940.

Και που μέσα σε συντρίμια στέκονται, και προσέχουν και φροντίζουν αυτό που έχει αξία. Τη γνώση. Την παιδεία. Αυτό είναι και το μόνο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που χρειάζεται.

Ρίχνω μια ματιά στη χώρα μου σήμερα. Μια χώρα που παρκάρει τα αγορασμένα με δόσεις αυτοκίνητα της στις θέσεις των αναπήρων, που από την Αρχαία Ελλάδα θυμάται μόνο τα δόρατα, που πετάει τα σκουπίδια στην πόρτα του γείτονα, που δέρνει τα παιδιά της άμα δε διαβάζουν, που αδειάζει τα τασάκια εν κινήσει, που θεωρεί τη μίζα κάτι αναμενόμενο, που νοθεύει τη βενζίνα, που διορίζει άχρηστους, που μετακινήθηκε από τον Ελύτη στα πρωινάδικα, που βάζει τη μουσική τσίτα στο γκάμπριο, που κλέβει τους τουρίστες, που κόβει κλήσεις πριν το Πάσχα και τα Χριστούγεννα, που έχει αιώνιους φοιτητές και ακαδημαϊκούς χωρίς αντικείμενο, που το ζητούμενο είναι να είσαι ξύπνιος και μάγκας, που δεν θυμάται τον Αριστοτέλη αλλά το 'this is Sparta' από τους 300; Και υπάρχει και ρατσισμός; Κι είναι παράξενο αυτό γιατί;

Ακούγεται απαισιόδοξο σα σκέψη αλλά δεν είναι. Προσωπικά είμαι αρκετά περήφανος για την καταγωγή μου αλλά για λόγους άλλους. Για τη φιλοξενία που έχουν ακόμα εδώ οι Κρητικοί στα χωριά και που πολλές φορές δίνουν μαθήματα ήθους. Που όλοι έχουν κάποιον που έχασαν στην κατοχή αλλά δεν έχουν facebook να φωνάζουνε. Που περνάνε τη ζωή τους περήφανα και αθόρυβα και όμορφα.

Και η αισιοδοξία είναι στους λίγους, όπως της φωτογραφίας, που μέσα στις φωνές και τα χαλάσματα δε φοράνε κανενός το καπελάκι. Κοιτάνε αυτό που έχει σημασία και προσπαθούν να το κρατήσουν ζωντανό σε πείσμα ενός ολόκληρου κόσμου. Και σ' αυτούς τους λίγους επαφίεται ολόκληρο το 'αντιρατσιστικό' μου 'νομοσχέδιο'.

Και ξέρεις κάτι; Η ιστορία έχει δείξει ότι δεν είναι καθόλου λίγοι τελικά. Και δεν το βάζουν κι εύκολα κάτω. Μην κοιτάς που δεν φωνάζουν. Την αλήθεια την έχουν στις σελίδες τους και δε χρειάζεται να κάνουν φασαρία. Έχουν γυρίσει, όπως οι κύριοι της φωτογραφίες την πλάτη στα χαλάσματα και κοιτάνε το σημαντικό και όχι το 'επείγον΄. Κι αν προσέξεις και την πλάτη τους, δεν έχουν ταμπελάκια. Κανενός.

Βλέπεις είναι άνθρωποι που σκέφτονται καλύτερα χωρίς να τους λένε τι. Μεγαλωμένοι με σελίδες κι όχι με οθόνες. Εκεί που διαλέγεις εσύ τι θα διαβάσεις και τι θα σκεφτείς. Και το σημαντικότερο, να μοιράσεις τις σελίδες στους επόμενους. Κι αυτή είναι μια αλυσίδα που δεν κόβεται.