Tρεις κι ο Λύκος

Είμαι 'παράξενος' με τα μηχανάκια κι αρκετά που γράφω δεν είναι... χμ... mainstream υποθέτω. Μερικά απ' αυτά είναι λόγω βιωμάτων, πεποιθήσεων, ονειρώξεων, απωθημένων και εμπειριών και άλλα απλά επειδή είμαι μάλλον κωλοχαρακτήρας και στραβόξυλο.

Και με χαλάνε πολλά σήμερα. Ναι μ' αρέσει αυτό που ζούμε, το καινούριο - don't get me wrong. Μ' αρέσει που φρέναρα με το 13 επειδή είχε κατσίκια (κλασσικά...) στη στροφή πριν την ευθεία στη Φόδελε με 130 και αφού το έκανα σκέφτηκα ότι με οτιδήποτε μηχανάκι του 85 μάλλον θα με ξεκόλλαγαν απ' τα βραχάκια απέναντι. Ναι μ' αρέσουν όλα αυτά.

Απ την άλλη είναι και πολλά που με χαλάνε, κι όσοι με διαβάζετε τα ξέρετε, εξάλλου είμαι γνωστός γκρίνιας. Πολλά, πάρα πολλά απ' αυτό που βλέπω να έχει καταντήσει η μοτοσυκλέτα.

Όμως είναι τρεις κι ο κούκος ρε φίλε, ακόμα και σήμερα, που μου γεμίζουν την ψυχούλα και μου δίνουν αέρα. Διαβάζω τον Αχιλλέα, που τον πάω με χίλια και που έχει ένα κωλομηχανάκι ρε (συγνώμη κιόλας φιλαράκι) αλλά έχει καταλάβει ότι δε χρειάζεται ούτε δερμάτινα, ούτε χρονόμετρα, ουτε τζάμπα μαγκιά και φτιάχνει το κινεζάκι του όπως μπορεί και γράφει χιλιόμετρα.

Είναι ο Παναγιώτης, νεανίας κι αυτός, που χαιδεύει σκουριασμένα μέταλλα κι αναστενάζει. Που σου μιλάει για τα μηχανάκια και παίζει ολόκληρος.

Που δεν παρκάρουνε το εργαλείο στην καφετέρια, που δεν αγοράζουν ντιζαινερ μπουφανάκια, που ότι και να τους δώσεις θα το γουστάρουν αρκεί να χει δυο τροχούς και να σε ταξιδεύει. Γιατί το τριπάκι τους και το ταξίδι το χουν μέσα στο κεφάλι τους όχι στο χαρτί του δυναμόμετρου και τα 'specs'.

Είναι ο Βασίλης, που ξέρω ότι με διαβάζει κι εδώ, που είναι όλο μέσα στην πατέντα και φτιάχνει αριστουργήματα, είναι ο Χρήστος...

Πρόσφατα μου στείλανε και μια φωτό, αυτήν εδώ.

 Τους συνάντησε κάποιος, έβγαλε φωτό και μου την έστειλε. 2 πιτσιρικάδες Ιταλοί δικάβαλλο, ταξιδάκι Ευρώπη με το ΤΤ350 Guzzi (του 83-84 λογικά...). Τι να τους πεις τώρα για 1200GS και 1300PSX και Playstation 4. Πλασματικές ανάγκες. Η ανάγκη είναι το ταξίδι ρε.... αυτό ήταν πάντα.

Κι οι τρεις κι ο κούκος το ξέρουνε. Και όπως τα θυμάμαι τα πράγματα (ε φίλε Μπουλ; ) αυτή η 'φάρα' πάντα τρεις κι ο κούκος ήτανε... Επιβιώσαμε όμως κι ο σπόρος φυτρώνει ακόμα. Στην υγειά σας παίδες και καλά ταξίδια...