Spammin' my life

Μερικές φορές νιώθω ότι ζω σ' ένα πληροφοριακό μεσαίωνα.

Φτάσαμε από τη στέρηση της πληροφορίας όχι στον υπερκορεσμό απλά, αλλά στην πλήρη αναισθητοποίηση.

Φυσικά έχω απίστευτα οφέλη. Μπορώ να ακούσω αγαπημένη μουσική όποτε και όπου θέλω. Τη μουσική μου θα την ακούσω στο youtube, σ' ένα μικρό κουτάκι. Δίπλα του, θέλοντας και μη θα ενημερωθώ για τα τελευταία σκυλάδικα άσχετα με τη 'στοχευμένη' μουσική που ακούω. Οι εταιρίες θα είναι πάντα εκεί. Θα διαβάσω θέλοντας και μη για τον Justin Bieber. Θα γεμίσω το κεφάλι μου θέλοντας και μη με 15 βλακώδη σχόλια, το καθένα με 23,455 thumbs up. Θα πρέπει να κλείσω το μικρό διαφημιστικό κουτάκι που θα μου κρύβει το κάτω μέρος. Και τέλος, πρόσφατο αυτό, το χειρότερο. Να βάζω να ακούσω το Ιn the court of the Crimson King πχ. και αντί γι' αυτού ν' ακούω μια ηλίθια, δήθεν αστεία, αδιάφορη σε μένα διαφήμιση από κάποιον που φωνάζει σε αρκετά ντεσιμπέλ πάνω όσα είναι γραμμένο το κομμάτι.

Και ειλικρινά νιώθω αηδία. Το να μπαίνει και εκεί το ανεγκέφαλο, το καταναλωτικό, το σκουπιδαριό, το μαρκετίστικο μου προκαλεί αηδία.

Ναι παλιά ήταν πολύ πιο δύσκολο ν' ακούσεις τη μουσική που σου αρέσει. Όμως ανάμεσα στη βελόνα και στο βινύλιο, σε κείνη την ιερή στιγμή που κατέβαζες απαλά το βραχίονα κι άκουγες εκείνο το 'σπακ', σε κείνη τη μυσταγωγία των MKII και των βαριών ακριβών αμερικάνικων βινυλίων, εκεί που ξεκινούσε το the song remains the same ή το philby, εκεί φίλε μου δε χωρούσε τίποτα. Δεν περίμενε κανείς στη γωνία σαν τον πούστη να δει που θα πετύχει το μυαλουδάκι σου ανοιχτό για να στη σφυρίξει. Δεν είχε κανένα ρουφιάνο να κάθεται με το μπλοκάκι με τις ώρες να γράφει τι σου αρέσει και τι δε σου αρέσει για να σου χτυπάει συνέχεια την πόρτα για να σου πουλήσει. Εκεί είχε μόνο κλειστά μάτια, τις γνώριμες γρατζουνιές στο βινύλιο, και την αθωότητα της μοναξιάς σου.

Σ' αυτό το συρφετό πληροφορίας δεν έχει νόημα και η αξιολόγηση. Τα περί 'στοχευμένων' είναι παραμύθι. Δείξτου το μωρέ. Δεν ξέρεις. Μπορεί να τσιμπήσει. Χάνουμε τίποτα; Χάνουμε; Ε;

Το μεσαίωνα, ναι, το μεσαίωνα όπου για να φτιαχτεί ένα βιβλίο χρειαζόταν μια τεράστια προσπάθεια δεν σκεφτόταν ποτέ κανείς να τυπώσει μια απίστευτη μαλακία σε 100,000 κομμάτια απλά επειδή ήταν φτηνό και αν πιάσει. Η αξιολόγηση ήταν τεράστια ασχέτως αν βασιζόταν στις προκαταλήψεις της εποχής. Και δεν είμαι σίγουρος αν η 'κατασκευή' προκαταλήψεων ήταν ευκολότερη τότε που βασιζόταν στην ελλειπή πληροφορία και στην άγνοια ή τώρα που βασίζεται στον μαζικό βομβαρδισμό από μια πληθώρα από ηλεκτρονικές πλατφόρμες;

Αν μπορούσαν έτσι, κι όταν το κάνεις, εκεί, ξέρεις τώρα, που είσαι απορροφημένος και στο καλό σημείο να σου πετούσαν κανένα σποτάκι να σαι σίγουρος θα το καναν. Εξάλλου στο πάνω και στο κάτω κεφάλι στοχεύουν πάντα. Και στην καρδιά πότε πότε αλλά αυτό δεν πιάνει τελευταία. Βλέπεις με τόσα μηνύματα αναισθητοποιείσαι και το ξέρουν. Οπότε βαράνε με όλο και μεγαλύτερα όπλα. Έχω ακόμα φυλαγμένο το πικάπ μου και πάνω από 700 βινύλια. Όταν έρθει η ώρα του, με φτάνει. Διάολε τη μισή μου ζωή πέρασα μ' αυτά τα βινύλια. Μπορώ να ζήσω και την υπόλοιπη χωρίς τα σκουπίδια σας.

Καλημέρα.