Performance Bikes review

Διαβάζω τη στήλη του Rupert Paul σε ένα Performance Bikes του 2011 που ξέθαψα και που εξηγεί την long-term συμβίωση του με το CBR600F ABS που έχουν στο περιοδικό. Το βάζω αυτολεξεί σχεδόν:

'Eκτός από το 600F κινούμαι και με τα άλλα μου δυο μηχανάκια, ένα ZZ-R 1100 και ένα ακόμα από τότε που η Χόντα έφτιαχνε μηχανές με προσωπικότητα, ενα 650 Domi.

Το ΖΖR είναι για μεγάλες αποστάσεις και το Domi για επαρχιακούς. Το 600 που υποτίθεται ότι κάνει τα πάντα απλά με αφήνει αδιάφορο. Έχει καλό φινίρισμα, η θέση οδήγησης είναι καλή, κινείται άνετα στην εθνική και μ' αρέσει η ποιότητα του ABS. Όμως η ανάρτηση είναι άθλια και ο κινητήρας όχι πάνω του μετρίου. Με τίποτα δεν είναι αυτή μια μοτοσυκλέτα που 'τα κάνει όλα'.

Κάτι έχουν πάθει προφανώς οι σχεδιαστές εκεί στην Ιαπωνία. Συνήθιζαν να παράγουν εκπληκτικές μοτοσυκλέτες που έδειχναν στους υπόλοιπους πως πρέπει να είναι: RC30, NC30, RC45, CBR400RR, 650 Bros, το παλιό Transalp, το XLV750, το αρχικό CBR600F, το VFR750, το Blade, ακόμα και το VTR1000. Για να μη μιλήσουμε για τις ιδιοφυείς δεκαετίες ακόμα πιο πριν. Για την περισσότερη απ' τη μοτοσυκλετιστική μου καρριέρα η Honda ήταν συνυφασμένη με απαράμιλλη ποιότητα και με μοτοσυκλέτες που έκαναν τα πάντα. Δεν μπορώ να βρω τίποτα απ' αυτά στο CBR600F.

Το 1947 ο Soichiro είχε πει 'Engineering without personality doesn't have much value'. Δεν θα είχε εγκρίνει ποτέ το CBR600F. Το μηχανάκι έχει απλά τόση γοητεία όσο ένα μπουκάλι Fairy για τα πιάτα.'