One more for the road...

μια και ακούω και το Freebird όπως γράφω. Με αφορμή αυτό που έγραψε στα παρακάτω σχόλια ο φίλος Tzam με πήγε χρόνια πίσω.

Έχουν περάσει αρκετά μηχανάκια απ' τα χέρια μου και δε μου έλειψαν οι γρήγορες βόλτες. Άλλους τους τσάγιαζα άλλοι με κερνάγανε απ' το βαρέλι. Γρήγορος δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα. Με το 1300 είναι πολύ εύκολο να τσαγιάσεις κόσμο και λαό μια και στις ευθείες καταπίνει ότι βρεθεί μπροστά του. Κι ας το πηγαίνω μόνιμα στο 60% των δυνατοτήτων του και ζήτημα. Γι αυτό δε μου γυάλισαν και ποτέ τα ss. Να τα κάνω τι; Να τα πηγαίνω στο 40% με τη φορμίτσα και τις ξύστρες τις γυαλιστερές; Μπα... έχω αρκετό γνώθι σ' αυτόν ή αλλιώς δεν είμαι τόσο ψώνιο πια ώστε να το κάνω.

(Μην πέσετε να με φάτε... άλλοι τα'χουν και τα πάνε αέρα. Για μένα μιλάω.)

Παλιότερα είχα κι ένα Husky 250 mx με το οποίο πατούσα σε πίστες ουκ ολίγους. Δύσκολο μηχανάκι αλλά όταν το μάθαινες κελαηδούσε. Αλλά παρ' όλη την οδηγική μετριότητα που με διακατέχει (εντάξει δεν έχω και τα χάλια του De Puniet) θυμάμαι μια φορά που ένιωσα χεράς, που ένιωσα ότι το πάω το μηχανάκι στο 140% του τι μπορεί να κάνει. Και για να σας στείλω τώρα αυτό το μηχανάκι ήταν το BMW R51/3 του '54. Με το οποίο το μόνο που ΔΕΝ έκανα ήταν να φοράω πέτσινο σκούφο και να πηγαίνω πατ-πατ-πατ. Αρκεί να σας πω ότι είχα σπάσει δόντια στο διαφορικό πίσω γιατί το έγερνα μέχρι σχεδόν ν' ακουμπήσει και ανοίγοντας το γκάζι έγραφα κύκλους.

Μια φορά λοιπόν κατέβαινα φαρδύ επαρχιακό και με καλό κράτημα (σπανίζει). Χαλαρά σχετικά. Πρώτα μύρισα τη λαδίλα. Μετά μου 'ρθε και ο ήχος. ΜΤΧ200 αν τα θυμάστε, τα διχρονάκια Χόντα τα εντούρο (και καλά). Το κακό είναι ότι ο τύπος με πέρασε επιδεικτικά κοιτάζοντας σε στυλ συμπόνοια κι αυτό μου την έκανε βίδα. Λέω ρε κερατά όλα καλά στη γριά του 54 πας να πουλήσεις μούρη; Πλακώνω σε εισαγωγικά το μπεμβέ και σε τρεις στροφές έχω καταπιεί το ΜΤΧ το οποίο ακούω να σοβαρεύεται και να λυσσάει. Κι εκεί αρχίζει το όνειρο. Πιέζω την καρατιμόνα αριστερά-δεξιά σε εσάκια με το μπεμβέ να ξύνει τα κύλινδρα κάτω σε κάθε αλλαγή πορείας, και να μην κλείνω γκάζι με τίποτα. Μηχανάκι με 224 κιλά στεγνό αν θυμάμαι καλά και 24 άλογα που ΔΕΝ σου δίνουν το γκάζι που θα σε σώσει στη στραβή και με ταμπούρα που φρενάρεις την Τρίτη και σταματάς Παρασκευή. Απογευματάκι. Οπότε ή διατηρούσα σταθερή ταχύτητα ή το ΜΤΧ με είχε για πρωινό. Εννοείται ούτε αλλαγές ταχύτητας έπαιζαν. Γιατί για να αλλάξεις ταχύτητα το 1954 έκλεινες γκάζι, περίμενες να πέσουν λίγο οι στροφές, έκανες μαλακά μια το λεβιέ και πάμε παιδιά ξανά μπροστά κτλ κτλ. Οπότε με μια και τσίτα και όχι φρένα.

Δεν έκλεισα γκάζι πουθενά. Ούτε θυμάμαι πόση απόσταση έξυνε το μπεμβέ με το ΜΤΧ στον τροχό μου. Τα εσάκια ήταν εφιάλτης, θυμάμαι ένιωθα το καύσιμο στο τεπόζιτο να πετιέται απ' τη μια στην άλλη κι είχα και το τεράστιο τεπόζιτο που έπαιρναν. Στο τέλος αφού είχε κοντέψει να βγει στα χωράφια ο τύπος τα παράτησε. Θυμάμαι που τον βλέπω να χάνεται πίσω και να ωρύομαι μέσα απ' το κράνος 'Πάρτα κιτρινιάρη!'

Αυτό το μηχανάκι το ξεφτίλιζα. Τώρα ένα σύγχρονο 600άρι με ξεφτιλίζει άνετα. Δεν μπορώ να το πάω όσο πάει, με τίποτα. Άσχετα αν με το πόσο το πάω περνάω το 90% που θα βρώ μπροστά μου. Κι όταν καβαλλήσω κανένα σουπερ-ντουπερ και καταλαβαίνω ότι με πάει αυτό, ότι συγχωρεί λάθη, ότι έχει τρελλά φρένα, ότι... ότι... κάπου σπάζομαι. Μαζόχας; Μπορεί. Αλλά το γουστάρω να παίρνω ένα μηχανάκι που δεν πάει, που έχει άθλια φρένα, απότομο γκάζι κτλ και να το τελειώνω. Ακόμα θυμάμαι πως πήγαινε ένας τύπος ένα RD250, τη 'στρίγγλα' κι όταν τον είχα δει μετά από χρόνια να κοιτάει κάτι σύγχρονα μοτέρια του λέω 'θα χτυπήσεις κάνα τέτοιο;' και μου απαντάει 'Μπα... αυτά τα πάνε όλοι... '

Όπως και να 'χει αν ήταν να ξαναζήσω μια εμπειρία με μοτό, αυτό το στροφιλίκι με τη γριά μου θα ήταν στο top ten χαλαρά...