Με φτιάχνει

να έχω γκαγκάν αναγνώστες. Με φτιάχνει να μου στέλνουν αναγνώστες λινκ
'κοίτα αυτό που σου γράψανε στο...'

http://www.freebikers.gr/viewtopic.php?p=104189

http://www.mototrail.net/t317-topic

και με φτιάχνει να διαβάζω τα σχόλια  - ειδικά στο πρώτο thread.

Προσπαθω να χωνεψω την ιδεα οτι καποιος έκατσε και δακτυλογράφησε (;) όλο το κείμενο από τη σελίδα του περιοδικού για να το βάλει στο φόρουμ. 

Μ' αρέσει επίσης που πολλοί δεν γραφουν σχόλια στο blog ή στο fb αλλά μου στέλνουν μηνυματα, σε στυλ μυστική οργάνωση. 

Αλλά αυτό που με φτιάχνει πολύ, είναι να παίρνω μηνύματα από ακόμα πιο νέους κι από μένα, όπως το παρακάτω:

"Καλημέρα!!! Ακούω τα "απλά" τραγούδια στο blog σας και μου φτιάχνεται η διάθεση..μ' άρεσαν πολύ τα κειμενά σας στην τελευταία σελίδα του μοτό και χαίρομαι που εδω και καιρό ανακάλυψα τυχαία οτι έχετε και μπλογκ! Απλά ήθελα να πω ένα γεια κι εγώ.. Αγαπάμε μπλουζ και δύο ρόδες!!!!!! Το blog το έχω ερευνήσει αρκετά κι έχω μάθει αρκετές μπάντες. Σας παρακολουθώ πάνω από ένα χρόνο και δε σκέφτηκα ποτέ να στείλω ένα μήνυμα!Οσο για παλιές μοτό έχει ο πατέρας μου ένα cb400n του '81 και τον έχω πρήξει να το φτιάξουμε λίγο να πηγαίνουμε βόλτα! μ'αρέσουν και μένα τα παλιά!"

ή το....

"πραγματικα στεναχωριεμαι γιατι ουτε εγω,ουτε ο ανηψιος μου θα'χουν ενα σινε ρομαντικα,ενα κατι τετοιο...ενα βραδυ στα κρυφα να συμπλεκταρουμε μια δευτερα και να εκστασιαστουμε,πιο πολυ απ ο'τι με το ποδηλατο που πασχιζουμε...οτι δε θα μαθε σ'ενα κοσμο που'χει καποιες Χ αξιες που'ταν λιγο αληθινος..και ειναι κριμα για τη μειοψηφια της γενιας μου και των μικροτερων...και ξερω,καταλαβαινεις πολυ καλα...Ακομα κ'οσοι μεγαλωνουμε με καποιες αξιες,συνειδητα ή υποσυνειδητα,απο τυχαιες επιλογες ή μεσα απ την οικογενεια...κανουμε πιο πολυ ουτοπικα ονειρα...γιατι ημαστε λιγοι για ν'αλλαξουμε τον κοσμο...οχι για να γινει καλυτερος,μα αληθινος..ενας κοσμος αισθησεων απ το φαγητο μεχρι τη μουσικη κ'απ τις μηχανες μεχρι τη δουλεια μας και το κυρηγμα απο γονεις"

Κάτι τέτοια, παρόλο που είμαι σκληροτράχηλος μοτοσυκλετιστής, χτυπάνε μια ευαίσθητη νότα. Σαλτάρω όταν τα διαβάζω. Πραγματικά σαλτάρω. Γιατί δεν είναι ο πρεσβύωψ ο Κώστας που με διαβάζει (τωρα που αλλαξα blog layout) αλλα ειναι πιτσιρικάδες. Πιτσιρικάδες που τους αρέσει το John Barleycorn και οι Traffic. Πιτσιρικάδες που καταλαβαίνουν τι γράφω όταν γράφω για το σινέ Ρομάντικα. Πιτσιρικάδες που ΝΙΩΘΟΥΝ. Και αυτό δεν είναι το ζητούμενο; Μιλάς όταν ξέρεις ότι κάποιος ακούει. Κι όταν φτάνει η φωνή τόσο μακριά.... ε, τόσο θες να γράφεις.

Την προηγούμενη φορά που είχα πάει στην Αθήνα συνάντησα τον Παναγιώτη τον Sleeper. Από τοτε σου χρωστάω να γράψω κάτι δεν το ξέχασα... Πιο νέος ακόμα κι απο μενα και μιλάει με ένα πάθος, μα με ένα πάθος για παλιά μηχανάκια, παλιά μέταλλα, για μηχανάκια που ξέθαψαν απ' το χώμα για να τα αναστήσουν κι έχω χαζέψει. Έχω χαζέψει. Στην κυριολεξία.

Μερικες φορες χαζευω και γιατι με ξαφνιαζει μια ερώτηση που δεν ειχα σκεφτει ποτε να απαντησω γιατι τη θεωρούσα αυτονόητη. 'Στο πικαπ πως βρισκεις που ειναι το καθε κομματι;' 'Γιατι να κλεισεις βενζινα; Απο που κλείνατε βενζίνα;' 'Φτύνατε στο μοτέρ για να δείτε θερμοκρασία;' 'Τι εινα το ζιγκλάρισμα;' Και θέλω να τα περάσω όλα αυτά, όχι για το να μάθει κάποιος τι είναι υπερχείλιση αλλα γιατί κουβαλάνε ένα πάθος και οι λέξεις δεν είναι παρά τα δοχεία που θα μεταφέρουν αυτό το πάθος.

Γιατί αν έγραφα για να τα διαβάζουμε εμείς που τα ζήσαμε και τα ξέρουμε, να το χέσω. Ειλικρινέστατα. Να γράψω για το RD350 για να το διαβάσει ο Ωασσιλης; Να το κάνει τι; Δεν ξέρει; Να θυμίσω σε κάποιους ναι... αλλά γι' αυτό μόνο δεν θα έγραφα ποτέ. Δεν θα έβρισκα τόσο νόημα.

Και προσπαθώ τα κείμενα που γράφω κι εδώ και στο περιοδικό να τα γράφει ο πιτσιρικάς που καβαλούσε τα μηχανάκια και τότε, με την ίδια τρέλα που είχε τότε. Αυτός που έκανε τις μαλακίες... Kι αυτός είναι που απαντάει, αυτός που γράφει στην τελευταία σελίδα.

Αυτος εδω.

Αυτή την ανηφορα μια και έβαλα τη φωτο,  την εχω μετρησει ποντο-ποντο. Με Ζ50, ΜΒ50, με XL185S με Husky 250 με δανεικα RM125, XR350, MT5, WR250, και μια γερή που είχα πάρει όλη την ανηφόρα από κάτω προς τα πάνω με KTM250.

Ευτυχώς ούτε μεγάλωσα ούτε σοβάρεψα.

Υπάρχει τώρα και η φωνούλα στο κεφάλι μου που με λέει 15χρονο - κι έχει και δίκιο! Αλλά αυτή η φωνούλα φταίει και γράφω... 

Και μια και το είπες φίλε μου Δημητρη ότι σου άρεσαν τα κομμάτια, για πάρτη σου μερικά ακόμα που δεν θα βρεις στο mainstream youtube και που σαν βινυλια μου ειχε φυγει ο @# να τα βρω. Δικά σου.

Mr. Limpet - Thin White Rope

Sex Beat - Gun Club (ιδανικό για οδήγηση)

κι ένα γνωστό παλιότερο

Cockney Rebel - Hideaway

Καλημέρα