We're open

Αυτοί που κινούνται, κι αυτοί που σταματάνε. Απλοικές οι δυο κατηγορίες, αλλα η απλοική σκέψη είναι σαν το ασπρόμαυρο φιλμ.  Σε βοηθάει να δεις την κατάσταση των πραγμάτων. Δεν το πα εγώ, ο Βεντερς το ειπε. 

Απ τη μια αυτοι που ψαχνουνε καπου ν’ αράξουνε.  Κανένα ίσκιο να κοιμηθούν από κάτω.  Μην τον κλαις αυτόν, αυτος τη βρηκε την ακρη. Να τρυπωξω. Αυτος εδεσε το γαιδαρο του. Αυτή ειχε μαζεψει κατι λεφτα και… Αυτος ειχε δυο σπιτια και….  Αυτός παντρεύτηκε μια και…. Γωνίτσα. Τσακ. Αμα είσαι λίγο σαν την πλαστελίνη, χωράς παντού. Πιέζεις και λίγο με το δαχτυλάκι, μια χαρά κολλάς. Ανάσα δε χωράει. Γωνιτσα; Γωνίτσα. Λακούβα; Λακουβα. Χιλιοι καλοι χωράνε. Και το βράδυ ύπνο βαθύ και ανελέητο και άνευ ονείρου παρακαλώ γιατι θα ιδρώσουμε και θα πεταχτούμε και θα τσαλακώσουμε και τα σεντόνια. Είπαμε, ηρεμία υπερ πάντων. 

Κι είναι κι οι άλλοι που ψάχνουν τρόπο να μη σταματήσουν να τρέχουνε. Στο μυαλό, στο μηχανάκι, στο χαρτί, στο φιλμ, παντού.

Που το μυαλό τους κάνει τούμπες. Που δεν ησυχάζει, που τρώγεται σαν το σκυλί. Που ξυπνάει νύχτα και τους τραβάει απ’ το μανίκι. Έλα ρε μαλάκα ξύπνα. Ζήσε ρε. Σήκω γομάρι. Και σε σέρνει από δω κι από κει. Σε καταστρώματα καράβια βράδυ. Σε δρόμους άδειους ξημερώματα από βράδια κίτρινα και ν’ αλυχτάει το μοτόρι. Σε φώτα νέον που τρέχουνε δεξιά κι αριστερά. Σε κάτι πρωινά σαν να τα ξέρασε η νύχτα. Σε μάτια κόκκινα. Από θυμό ή από κλάμα ή ηδονή, δεν έχει να κάνει. Το κόκκινο έχει σημασία. 

Born to run που έλεγε και το αφεντικό. Και τα δοκιμάζεις όλα. Ξινά, πικρά. Φτηνές κολώνιες και μπόμπες δηλητήριο. Περπάτημα σε πλακόστρωτο στη βροχή, τακ-τακ και να νιώθεις την κάθε σταγόνα ν’ ακουμπάει το δρόμο λες κι έχεις γίνει ένα με το πεζοδρόμιο – πολύ θέλεις;

Γιατί όταν τρέχεις νιώθεις, όλα τα νιώθεις. Λες  και ότι γίνεται γύρω σου σου χτυπάει στις φλέβες. Και ψάχνεις κι άλλους άρρωστους σαν κι εσένα. Σοφούς έχει, δε θέλουμε , λογικούς, δε θέλουμε, προσγειωμένους, δε θέλουμε, μετρημένους, δε θέλουμε. Αμέτρητους θέλουμε. Αμέτρητους και να πετάνε. 

 

Κι η μαλακία πάει σύννεφο. Λάθη απανωτά- και τα πληρώνεις κιόλας. Αλλά το ξέρεις απ’ την αρχή. Και;  Στ’ αρχίδια σου. Θα ζήσεις. Δεν θα ζήσεις; Γι αυτό δεν γίνεται όλο το πανηγύρι;  Κι εισαι στη μέση σαν τη σβούρα, κι όπως γυρνάς μαζεύεις ένα γαιτανάκι, ανθρώπους, μυρωδιες, χρώματα, ήχους, ένα μπουρδέλο ανευ ποίησης και τίγκα στο συναίσθημα μέχρι που δεν καταλαβαίνεις αν σε ανεβάζει στον έβδομο ή απλά μαζεύει φόρα για να σε γαμήσει μια κι έξω. 

Και δεν τους καταλαβαίνεις όλους αυτούς που κοιμούνται γύρω γυρω, στα δροσερα κρεβατακια τυλιγμένοι την ησυχια τους σα κουβέρτα, κι ο ύπνος να μυρίζει μουχλιασμένο τριαντάφυλλο. Γκρίζοι όλοι,  από μακριά όρκο θα παιρνες πως δεν κοιμάται άνθρωπος εκεί, μα σα να βλέπεις μια κουρελού εφημερίδα. 

Πως γυαλίζει το μάτι όμως όταν βλέπουν αυτούς που τρέχουνε ε; Τέτοιο ρε πούστη μίσος δεν το χει δει ανθρώπου μάτι. Βγάλε νόμους, κλείστον μέσα, όχι θόρυβο, όχι ο καθένας ότι θέλει, παρτους τα όλα, τι γελάνε ρε, εδώ δεν τους έχουμε αφήσει τίποτα και γελάνε τα καθίκια; Κι όλη μερα πανω κατω με τα μηχανάκια; Τα ίδια κωλόπαιδα δεν είναι που παίζανε μπάλα και δε μας αφήνανε να κοιμηθουμε; Αυτοι που μας πατάνε τα κουδουνια και τρέχουνε; Αυτοι δεν είναι με τις μηχανες που περάσανε τρεις ξημερωματα απ το σπιτι; Αυτοι δεν τραγουδούσαν μεθυσμένοι το πρωι;  Παρτους τα όλα ρε, βαλτους μεσα. Δε μας αφηνουνε να κοιμηθουμε τα τσογλανια.

Να κοιμηθουμε ρε. Ιερο δικαιωμα ο υπνος. Κωλόπαιδο. Κι αυτό που μου τον χαλάει είναι ότι όσο εγώ κοιμάμαι ξέρω εσύ τρέχεις. Κι αυτό που μου τον χαλάει είναι που είσαι απρόβλεπτος. Που ότι και να σου κάνω από καπου βρισκεις να πιαστεις.

…

Γι’ αυτους που τρέχουν όμως οι σταματημένοι δεν υπάρχουν. Φόντο είναι όλα. Φοντο. Σημασία έχει η κίνηση και μόνο. Κι οι κοιμισμενοι, στο μυαλο, στο γκαζι, στην ψυχή,  οι ονείρων ανάπηροι, οι φαντασίας λεπροί,  και οι ονείρωξης τυφλοί δεν είναι παρά κουρελούδες εφημερίδες, που πετάγονται ξαφνιασμένες άτσαλα στον αέρα πάνω στο άνοιγμα του γκαζιού. 

We’re wide fuckin’ open.