Απογείωση

'Φοβάσαι;'

Τα πιτσιρίκια κοιτάνε γύρω τους καταλαβαίνοντας τον πνιγμένο φόβο των μεγάλων. 

'Δεν έχεις ξαναπετάξει;'

Ναι, έχω. Οδηγάω μοτοσυκλέτα. Τίποτα δεν την πλησιάζει. Είσαι λίγο πάνω απ' το δρόμο, σε χτυπάει ο αέρας στο πρόσωπο, κι αν κοιτάς ευθεία μπροστά σου, πάνω απ' τα κοντέρ και το τιμόνι είναι σα να πετάς.

Ναι έχεις ξαναπετάξει.

Κι όταν σε είχε φιλήσει είχες πετάξει. Εκεί στη γωνία πίσω απ' το σχολείο. Το φτερούγισμα. Θυμάσαι το φτερούγισμα;

'Φοβάσαι;'

Πάντα η ίδια ερώτηση στην απογείωση. Και το ίδιο νευρικό γελάκι.

'Όχι'

Τα χέρια όμως σφίγγουν ασυναίσθητα τα μπράτσα του καθίσματος. Τα χέρια τότε, πίσω απ' το σχολείο είχαν πάει καθησυχαστικά στα μαλλιά της.

Τα χέρια δε λένε ψέμματα. Το στόμα και τα μάτια μόνο.

'Τι φοβάσαι; Βλάκα...'

Ποτέ δεν την ελέγχεις την απογείωση. Οι πιο όμορφες έρχονται όταν δεν τις περιμένεις - άλλες φορές πάλι τις προκαλείς. Κλείνεις τα μάτια, γέρνεις το κεφάλι πίσω, οι φωνές γίνονται θολές, τα σχήματα μέσα απ' τα μισόκλειστα βλέφαρα είναι συγκεχυμένα και - απογείωση.

Καμιά φορά κρατάς και την ανάσα, νιώθεις να αδειάζει το στομάχι, να πιέζεται το στήθος, ένα στέγνωμα στο λαιμό και - κρίμα... τέλειωσε.

Αυτό είναι το χειρότερο, ότι τελειώνουν πάνω που αφήνεσαι.

'Φοβάσαι;'

'Όχι..'

'Έλα.. τι φοβάσαι; Βλάκα...'

Χέρια σφιγμένα στα μπράτσα

'τι φοβάσαι;'

'φοβάμαι να πετάξω, με φοβίζει η απογείωση'

'εμένα με φοβίζει να μείνω στη γη'