Λοιπόν πιτσιρίκο...

μπορει να το διαβασεις αυτο το 2040 ή το 2080 ή δεν ξερω ποτε. Αν το γραφα σε κανα χαρτι και το ριχνα στο συρταρι μου αναθεμα και το βρισκες αλλα τωρα με τα ψηφιακα μπορει να κολυμπαει γυρω γυρω και να το πετυχεις.

Αν διαβαζεις ακομα στην εποχη σου και δεν εχουν γινει ολα μονο εικονες και ηχος. Χαρτι και μολυβι ουτε θα ξερεις τι ειναι, ουτε θα χεις γραφικο χαρακτηρα. Μονο δαχτυλικο αποτυπωμα, για να σε γνωριζουν.

Στα pc όλοι οι γραφικοι χαρακτηρες ειναι ιδιοι.

Λοιπον, σου γραφω ως ενας εκ των τελευταιων που εζησε σε μια εποχη οπου ολα ηταν αληθινα. Ολα. Τα παιχνιδια που παιζαμε δεν ηταν video games, οταν παιζαμε ξυλο ηταν ξυλο, δεν ηταν massive online multiplayer rpg, κι οταν την ετρωγες ποναγες.

Οτι βλεπαμε υπηρχε, δεν χανοταν οταν κοπει το ρευμα ή οταν κλεισει το πισι. Οτι βλεπαμε μπορουσαμε να το αγγιξουμε, να το γευτουμε, να το μυρισουμε, να το πιασουμε. ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ.

Γιατι τιποτα δεν ηταν σε οθονη.

Τους φιλους μας τους ξεραμε ΟΛΟΥΣ. Δεν ειχαμε φιλους που να μην τους ξερουμε. Και ειχαμε λιγους, δεν ειχαμε 3,500 φιλους. Ειχαμε λιγους και επειδη ειχαμε λιγους τους μετραγαμε κιολας. Γιατι αν ειμαστε μαλακες θα χαναμε κι αυτους τους λιγους και μετα θα ειμαστε μονοι.

Οπως εισαι εσυ τώρα με τους 3,500 φιλους σου.

Αυτο σε μαθαινε να αλλαζεις. Δεν εκανες απλα unfriend κι εβρισκες εναν αλλο. Ξεραμε ο καθε ενας τι σκεφτεται, τι του αρεσει, τι ονειρα κανει, τι φοβαται. Για ΚΑΘΕ φιλο που ειχαμε. Οι υπολοιποι ηταν απλα γνωστοι.

Επισης ειμαστε... μη ανιχνευσιμοι αν αυτο σου λεει κατι. Οταν φευγαμε απ το σπιτι να παμε βολτα ή να παμε εκδρομη δεν ειχε κανεις τροπο να μας βρει. Δεν ειχαμε κινητο, δεν υπηρχαν GPS, ειμαστε μονοι μας. Αν τυχαινε καμια μαλακια - και αργα ή γρηγορα τυχαινε - επρεπε να τα βγαλουμε περα μονοι μας. Οι γονεις επρεπε να εμπιστευονται τα παιδια τους γιατι δεν ειχανε καμερα να τα δουν.

Το ιδιο γινοταν και με τα κοριτσακια. Οταν λεγατε 'γεια' απ το ραντεβου ήταν γεια, δεν ειχες τροπο αλλο να τη δεις και να της μιλησεις. Να παρεις τηλεφωνο στο σπιτι το σηκωνε ο μπαμπας. Οποτε εκανες μοκο και περιμενες μεχρι το επομενο ραντεβου. Ξερεις, αυτο το εκανε πιο γλυκο απ το να παπαριζεις ολη μερα με τα like και τα mms. Ηταν ας πουμε σαν να μαθαινες να εχεις την υπομονη να περιμενεις γι' αυτο που θελεις.

Η μουσικη μας ήταν λιγη. Οτι ειχαμε σε κασσετες και βινυλια. Το ιδιο και τα κομικ μας, και τα βιβλια μας. Γι' αυτο ειχαμε και υπομονη κι ακουγαμε μια κασσετα ή ενα δισκο 40, 50, 100 φορες, μεχρι που μαθαιναμε τα κομματια απεξω, διαβαζαμε καθε κομικ, καθε βιβλιο. Και γι' αυτο τα προσεχαμε και τοσο. Επειδη δεν ειχαμε πολλα ακουγαμε τα κομματια μεχρι τελος, δεν πατουσαμε next μολις επεφταν δυο ακορντα που δε μας αρεσαν ή μολις βλεπαμε πολυ διαλογο στο κομικ. Μαθαιναμε να ειμαστε ανεκτικοι.

Καμια φορα για να ακουσουμε ενα κομματι που μας αρεσε επρεπε να παμε στο σπιτι του φιλου μας που ειχε το δισκο. Το να χρειαζεται να κανεις τοση προσπαθεια για να ακουσεις λιγο μουσικη σε εκανε να ψαχτεις πολυ για το τι σου αρεσει και τι δε σου αρεσει γιατι το να σκασεις το χαρτζιλικι σου για δισκο ή κασσετα δεν ηταν κι ευκολο.

Μαθαιναμε τα περισσοτερα πραγματα χωρις επιβλεψη. Ξεραμε οτι ειμαστε μονοι μας κι οταν νιωθεις να απειλεισαι μαθαινεις να εχεις τα ματια σου ανοιχτα. Ειναι προτιμοτερο απο μια ψευτικη αισθηση ασφαλειας που σου δινει η επιβλεψη των αλλων και που αποσκοπει περισσοτερο στο να σε ελεγχει παρα να σε διδαξει.

Ειμαστε οι αυτοδιδακτοι ενος κοσμου αληθινου, και ειμαστε αρκετα ανθεκτικοι. Και αυτο το αρκετα ασυναρτητο κειμενο που σου γραφω στις 1.30 το βραδυ και μετα απο (μερικες) μπυρες ειναι σαν ενα μηνυμα στο μπουκαλι κι αν φτασει σ' εσενα εφτασε - κι ας ειναι δυσκολο να ξερεις για τι μιλαω.

Και το μηνυμα ειναι ενα. Οσο κι αν βουτηξεις σε ψηφιακα καναλια ο κοσμος συνεχιζει να ναι αληθινος και να ναι εκει εξω. Δεξου τις απειλες του και μαθε να κολυμπας. Ειναι καλυτερο απο το να ελπιζεις σε 3,500 like που θα σε τραβήξουν πανω οταν πνιγεσαι. Και να προσεχεις τους λιγους φιλους σου πολυ.

Καληνύχτα μικρέ.