disable copy

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Σνομπαρία Κλισέ

Πάντα άκουγα διαφορετικά είδη μουσικής. Και πάντα βρίσκω κάτι καινούριο, ν ανοίγει το μυαλό. Τον τελευταίο καιρό πχ. ακούω Weather Report και Spyro Gyra με εμβόλιμα κάτι Stoner rock και πασπαλίζουμε πάντα με λίγα blues.

Μερικά κομμάτια που τα άκουγα από τότε που γεννήθηκα δεν τ' ακούω πια όπως δεν τ' ακούει και κανένας. Ποιος θα βαλει ν' ακουσει το Smoke on the Water; Έλα μωρέ σιγά το κομμάτι. Δεν ακούγεται σήμερα. Έχουν γεράσει 'άσχημα' για μερικούς.

Προ καιρού έτυχε ν' ακούω ραδιόφωνο. Ραδιόφωνο δεν ακούω ποτέ. Για πολλους λογους. Το ραδιοφωνο ειχε για μενα νοημα οταν δεν έβρισκα τα κομματια να τα ακουσω καν, όχι οταν βρίσκω οτι θελω στο youtube και το ακουω οποτε θελω, το κομματι που θελω, χωρις ν' ακουω κανενα 'βροχερός ο καιρός σσσσήμερα...' πάνω στο σόλο.

Και μπαίνει το Child in Time. Και λεω ω ρε νεκροφιλια μεσημεριάτικα, που το θυμηθηκε... Αλλα δεν αλλάζω, το αφήνω να συνεχίσει. Ούτε το προσέχω σχεδόν.

Τα lyrics τα χω μαθει απεξω, τα χω γραψει σε τετραδια, τα χω τραγουδήσει μεθυσμένος, τα χω με μαρκαδόρο σε τοίχο και



Sweet child in time, you'll see the line

δεν τα προσεχω, απλα τα χω στο πισω μερος του μυαλου μου. Μεσημερι, πηγμενος δρομος, στο αυτοκινητο, μεση ταχύτητα -7. Κι εκει ειναι ξαφνικα σα να σταματαει ολος ο θορυβος, ολες οι φωνες, ολα τα αυτοκινητα, για να ακουστει χαμηλά η φωνή του Gillan

'wait for the ricochet'

και μ εχει παρει ο διαολος με τη μια, μ εχει πεταξει χρονια πισω, οταν ακουγες το στιχο κι εμπαινε στο πετσι σου, οταν ολος ο κοσμος ηταν τζιν μπουφαν και μηχανακια και βολτα, οταν υπηρχαν δυο ειδων ατομα, ή δε μάσαγες και έκανες αυτό που γουστάρεις ή έκλεινες τα μάτια και το βούλωνες και περίμενες, wait for the ricochet.

Και μπαινει και το τρελό solo στο καπάκι μετά τα ουρλιαχτά, αυτό το 'child in time' δε γέρασε ούτε μια μέρα, και να χα καπάκι και το Burn... Και τώρα που βράδιασε έχω ενα ME262 Blue Oyster Cult, ένα Easy Livin' κι ένα Blind Eye απο Uriah Heep. Κοίτα να δεις που κάνουν ακόμα τόσο καλή παρέα όσο έκαναν πάντα. Που ειναι εκείνο το άλλο... απ΄το live του Made in Japan...














4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Για μένα ούτε γερασαν , ούτε στραβογέρασαν !

Για μένα ήταν πάντα η παρέα μου, η ξεκούρασή μου, το φρένιασμά μου!

Αρνούμαι να προοδεύσω ;;;
Ας είναι !

;-)

Μάνος

deleted.gr είπε...

σήμερα έμαθα μία ξένη λέξη!

Nick S είπε...

Μονο μια μπάντα που έγραψε το Space truckin το 1971(ή 72) θα μπορούσε να επηρρεάσει τη ροκ μουσική. Γραμμένο πριν 40 χρόνια με ύφος από αλλο πλανήτη.

tifoso4ever είπε...

ΤΟ ΡΟΚ ΔΕΝ ΓΕΡΝΑΕΙ ΠΟΤΕ...ΜΕΤΑΛΛΑΣΣΕΤΑΙ, ΕΞΕΛΙΣΣΕΤΑΙ, ΑΛΛΑ ΜΕΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΡΟΚ...ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΓΙΑ ΕΡΕΥΝΑ, ΠΩΣ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΤΗΚΑΝ ΚΑΙ ΠΑΙΧΤΗΚΑΝ ΠΡΙΝ 40, 50 , 60 ΧΡΟΝΙΑ, ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΔΥΝΑΜΙΚΑ, ΦΡΕΣΚΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΑ, ΣΗΜΕΡΑ...ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΠΑΙΔΙΑ, (ΟΣΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΜΠΛΟΚΑΡΙΣΜΕΝΟ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΚΑΙ ΠΑΡΩΠΙΔΕΣ....) ΣΥΓΚΙΝΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΠΡΙΝ 30 ΧΡΟΝΙΑ, ΚΑΙ ΜΑΣ ΣΗΚΩΝΟΤΑΝ Η ΤΡΙΧΑ....ΕΧΩ ΦΤΑΣΕΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ, ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΣΤΟ DNA ΜΑΣ, ΓΕΝΝΙΕΣΑΙ ΜΕ ΤΟ ΡΟΚ ΜΕΣΑ ΣΟΥ, ΔΕΝ ΤΟ ΑΠΟΚΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ...ή ΕΙΣΑΙ ΡΟΚ, ή ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ... ΟΝ - OFF...ΕΤΣΙ. ΜΟΝΟ...
ΚΙ ΕΜΕΙΣ, ΑΠΛΑ ΩΡΙΜΑΖΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΓΕΡΝΑΜΕ, ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙΑ....
KEEP ON ROCKIN', KEEP ON RIDIN', KEEP ON LIVIN' ...