XL250S

Προσφατα επεσε στα χερια μου ένα αγγλικο Classic Bike Guide. Λατρεύω τα αγγλικα περιοδικα μοτο, και ειδικα στα κλασσικα δινουν ρεστα. Η ευχαριστη εκπληξη ηταν ένα αρθρο τριων σελιδων για το XL250S. Κι επειδη μερικα μηχανακια μονο ‘ταπεινα’ δεν είναι, μετάφρασα μερικα κομματια… για να μαθαινουμε κιολας. Αν μπορουσα θα το εβαζα αυτουσιο… 

Honda XL250S

 μετάφραση-προσαρμογή από Classic Bike Guide

Αν είσαι ο τελευταίος που θα μπει σε μια αγορά, τότε πρέπει να είσαι είτε διαφορετικός είτε καλύτερος απ’ τους άλλους. Το XL250S ήταν και τα τρία. (άρθρο του Steve Cooper).

Η Χόντα είχε αργήσει πολύ να μπει στην αγορά των trail bikes. Είχε βέβαια το δικύλινδρο  CL350 που πουλούσε καλά, και είχε μόλις φτιάξει το CB750 δείχνοντας σε όλους για το τι ήταν ικανή. ‘Όταν ξεκίνησαν να σκέφτονται να μπουν σ' αυτη την αγορά απέρριψαν φυσικά τα δίχρονα κατά πάγια τακτική του Σοιχίρο.

Το 250S βγήκε το ’72 μετά από 4 χρόνια σχεδιασμού. Τέσσερα χρόνια είναι πάρα πολύ χρόνος για ένα μονοκύλινδρο 250. Τον Απρίλιο λοιπόν του 72 βγήκε στην αγορά με τετραβάλβιδη κεφαλή, 20 άλογα και ψηλή εξάτμιση. 

Κανείς δεν το πήρε ιδιαίτερα σοβαρά.

Τον Οκτώβριο του ’72 το περιοδικό Cycle World ανακοίνωσε ότι ο Rob Jones θα τρέξει ένα 250S στο Virginia City Grand Prix κόντρα σε Maico, 400άρια AJS, Husky, CZ360, BSA και Triumph. O αγώνας είχε συνήθως ποσοστό τερματισμού 40% και ήταν από τους πιο σκληρούς. Το 250S στήθηκε στην εκκίνηση άστρωτο, με 25 μίλια στο κοντέρ και μόνη αλλαγή από το στοκ ένα ζευγάρι λάστιχα και μια πιο ανθεκτική ποδιά. Και κέρδισε.

Τυπικά για Χόντα το μοτέρ ήταν άριστα σχεδιασμένο και η κατασκευή του ήταν εξαιρετική. Το βάρος μπορούσε να κατέβει εύκολα μια και ήταν σχεδιασμένο για να είναι ανταγωνιστικό, και το μοτέρ είχε καπάκια από μαγνήσιο. Η ροπή ήταν απόλυτα γραμμική από χαμηλά μέχρι το τέλος των στροφών του. 

Μπορεί να άργησε να μπει στην παραγωγή αλλά παραμένει ένα παράδειγμα από τις καλύτερες μοτοσυκλέτες που έβγαλε ποτέ η Χόντα. Το κλειδί ήταν το μοτέρ – σπάνια έβρισκε καποιος κάτι τοσο αψογα σχεδιασμενο που ακόμα και σήμερα δίνει μαθήματα μηχανολογίας στα αερόψυκτα τετράχρονα. 

Σίγουρα καποιοι στη Χοντα εκαναν αρκετά ξενύχτια γι’ αυτην την 4βάλβιδη κεφαλή και τα ξενύχτια απέδωσαν. Η ροπή του από χαμηλά ήταν απλά θρυλική εκείνη την εποχή. Έαν προσθεσει καποιος την ποιοτητα κατασκευης και την εξαιρετικη εργονομια δεν είναι δυσκολο να δεις γιατι πετυχε τοσο που συνεχισε να κατασκευάζεται με μικρες αλλαγες από το 1972 ως το 1987, που ειδικά για ιάπωνα κατασκευαστή της εποχής ήταν τρομερά σπάνιο. 

Έστρωσε το δρόμο για το μετέπειτα ΧΤ500 και τα DR250/350/400 που πραγματικά χρωστάνε πολλά στο 250αράκι που έσπασε το καλούπι…