Foxy ladies

Ανεβαίνεις πάνω και δεν ξέρεις αν είναι στενό το τεπόζιτο ή είναι τόσο θηριώδες το μοτέρ που ξεχειλίζει κι απ’ τις δυο μεριές και χτυπάει ανάμεσα στα πόδια σου και μυρίζει βενζίνα. Με 4 σε 4 μαύρα ματ μπουριά ή με ένα γυαλισμένο χωνάκι 4 σε 1 με το μεταλλικό ταμπελάκι πάνω.

Devil

Kerker

Yoshimura

Οι Χραπάκοβιτς ήταν μεταγενέστερες, δεν τις είχαμε τότε. Devil, μπατζάνι, πριόνι και μπουρί. Μαύρες ματ και ‘νίκελα’. Με λάστιχο 110 πίσω και ψαλίδι παπιού, με πηρουνάκι μπροστά που τέζαρε σε κάθε σαμαράκι, που χτύπαγε σε κάθε ανωμαλία, που έπαιρνε στις στροφές, που τράβαγε στο φρενάρισμα, που… που σ’ έκανε να έχεις ανεβάσει σφυγμούς, αδρεναλίνες, τεστοστερόνες και τα ρέστα. Το 110 λαστιχάκι έγραφε κάτι οχτάρια που αν το ζύγιζες πριν και μετά το μπαντιλίκι θα χε χάσει μισό κιλό.

Όταν είχα κατέβει απ’ το 1300SF μου και ανέβηκα σε ένα 900F του 82 στο πρώτο σαμαράκι με 140 έχασε τον κόσμο. Και άργησε και πολύ να τον ξαναβρεί παρά τη γέφυρα που προσπαθούσε μάταια να κρατήσει τα καλαμάκια σε μια σειρά. 90 άλογα σε σκάρτο 110 λάστιχο και να τα νιώθεις λες και είναι 200.

Το 1300SF έχει 125 μετρημένα και για να σε τρομάξει πρέπει να το στίψεις. Όπως όλα τα σύγχρονα έχει εκείνη την – αυξανόμενα -, την – αποκρουστική – την –αδιάφορη – κοιμισμένη, ομοιογενή συμπεριφορά. Ευτυχώς με το ‘γαργαλητό’ πήρε τα πάνω του γιατί όπως ήταν ‘μαμά’….

Κι αυτή η αίσθηση δεν μοιάζει με τίποτα. Για να έχεις την ίδια αίσθηση με BMW1200GS πχ πρέπει να το γυρίσεις ανάποδα, να κάτσεις στα αναμένα κύλινδρα και να πάρεις κάτω τσουρλώντας την πλαγιά και φωνάζοντας Jeronimo αφού έχεις πετάξει από πάνω όλα τα ηλεκτρικά μην πιάσει κανένα ABS κατά λάθος.

Άσε την πχοιότητα. Τη βλέπω στο XL μου, τη βλέπω στο 750Κ, τη βλέπω στο 1300. Που να χτυπιέστε κάτω μέχρι να γίνετε μπλε, την ποιότητα που είχαν τότε δεν την έχουν σήμερα ούτε με σφαίρες. Τι απ’ αυτά που κυκλοφοράει σήμερα θα έχει πηρούνι ζάντες και τιμονόπλακες χωρίς σαπίλα σε 40 χρονάκια; Τι ηλεκτρικά και τι εγκέφαλοι θα κρατήσουν τόσο;  

Και μην ακούσω χαλάγανε. Όταν χαλάγανε ήξερες και να τα φτιάξεις, και στο φινάλε η δικαιολογία τους ήταν η τεχνολογία του ’70. Σήμερα ποια είναι η δικαιολογία πέρα απ’ τη φτήνεια; Ότι δε μπορούν να φτιάξουν ένα ανορθωτή να μην καίγεται ή μια τρόμπα βενζίνας; Και ποιος μπορεί σήμερα να βάλει χέρι στο μηχανάκι του χωρίς να τα σκάσει;

Αλλά ας μην μακρυγορούμε που λέει κι ο άλλος… Τα γκάζια είναι γκάζια όταν τα νιώθεις. Όχι όταν βλέπεις το νούμερο στο κοντέρ. Τα νούμερα έχουν σημασία μόνο για τους κολλημένους που παίζουν ακόμα κάρτες υπερατού. Έχω 200 άλογα κερδίζω. Kid stuff.

Η αίσθηση είναι όλα τα λεφτά. Κι ένα 900F το νιώθεις πιο μηχανή στα 140 απ’ ότι ένα Μπούσα στα 200 που κοιμάσαι πίσω απ’ τη φούσκα του φέρινγκ. Κι αν πρέπει να πας 300 για να νιώσεις κάτι, τότε κάτι δεν πάει καλά…

Να του πίνεις το αίμα και να σου πίνει το δικό σου. Και να κατεβαίνεις και να παίζουνε τα χέρια σου απ’ τους κραδασμούς, να έχουν μαυρίσει απ’ τα γκριπάκια, να ανοίγεις το ντεπόζιτο και να την κουνάς να δεις αν έχεις βενζίνα και να φτύνεις το μοτέρ να δεις αν έχει ζεσταθεί.

Έτσι. Αισθήσεις. Όμορφα κι απλά.

Γιατί αλεπού 100 κι αλεπουδάκι 101 δε γίνεται. Κι ότι άλογα και να χει το αλεπουδάκι, αλεπουδάκι θα ναι. Όχι ορίτζιναλ αλεπού. Comprende?