disable copy

Τετάρτη 11 Ιουνίου 2014

Ρεπορτάζ (παχύ το ζ)

Στις συναναστροφές μου με τον υπόκοζμο, έχω μαζέψει πλέον αρκετές ιστορίες. Ιστορίες θαμμένες... ιστορίες παιδιών της διπλανής πόρτας. Που ζουν ανάμεσα μας. Θέλω κάποιες απ' αυτές να τις βγάλω στο φως.

Σήμερα θα μας μιλήσει λοιπόν ο Κ.

Ο Κ. είναι ιδιοκτήτης Kawasaki ZRX. Ας ακούσουμε την ιστορία του.

'Από μικρός μου άρεσαν οι μηχανές. Όλες οι μηχανές μα κυρίως οι μεγάλες. Ξεκίνησα από λίγα κυβικά, και όλο μάζευα λεφτά για κάτι παραπάνω μέχρι που απέκτησα το ZRX μου. Ήμουν ευτυχισμενος. Βολτες, ταξίδια. Τα είχα όλα.

Μια μέρα μπήκε στην παρέα μας ο Ν. Ψηλός, ελκυστικός, απελευθερωμένος. Είχε ένα CBR600. Δεν είχαμε μιλήσει ποτέ πολύ. Μια μέρα βρεθήκαμε τυχαία σ' ένα πάρτυ. Ήπιαμε λίγο παραπάνω. Φύγαμε μαζί κατηφορίζοντας. Τον είδα να πηγαίνει προς ένα σκούτερ. Στην αρχή δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου ότι ήταν μοτοσυκλέτα όμως η ποδιά.. η ποδιά... τα ροδάκια...'

'Ηρέμησε, αν δε θέλεις δεν συνεχίζουμε'

'Όχι δεν πειραζει. Τον κοίταξα απορημένος, κι αυτός με κοίταξε με ένα πονηρό χαμόγελο. Θα είναι το μυστικό μας μου είπε.  Μην το πεις στους άλλους... δε θα καταλάβουν. Το πλησίασα. Έλα δε δαγκώνει, με παρότρυνε. Πολλοί νιώθουν έτσι την πρώτη φορά. Ξέρω, είναι το στίγμα, είναι δύσκολο να ξεφύγεις. Άκου όμως τι σου λέει η φωνή μέσα σου. '

Ακούμπησα τα πλαστικά. Ήταν λεία στην αφή. Δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε, είχα πιει. Ανέβηκα πάνω. Τα γκριπ ήταν θερμαινόμενα...

<ξεσπάει σε λυγμους>

Θερμαινόμενα... Εγώ που πήγαινα βολτα κι ελεγα στη μανα μου να μην ψήσει γιατί θα φάω μπάμπουρες. Θερμαινόμενα. Τα πόδια μου ήταν ανετα στην ποδια. Ο Ν. το έβαλε μπροστα. Ειχε και τζαμαρια. Τα εβλεπα ολα μεσα απο το τζαμι, ηθελα να φυγω, ηθελα να εξαφανιστω, ομως δε μπορουσα. Εκαιγε 3 λιτρα στα 100. Εκείνη η βραδιά ήταν ατέλειωτη.

Γύρισα σπιτι ντροπιασμενος, δε μπορουσα να αντικρύσω το ZRX. Δεν ηθελα να φαω, να πιω, να κολιάρω με δευτέρα. Μετά άρχισε η κατρακύλα. Ανέβηκα και ξανανέβηκα στο σκούτερ του Ν. Πρώτα μέχρι το περίπτερο, μετα για παγωτο, μετα όλο και πιο μακρια, ολο και πιο μακρια.

Εβλεπα κι αλλα παιδια εκει που πηγαιναμε, κι αυτα με σκουτερ. Αποφευγαμε να κοιταξουμε ο ένας τον άλλο. Καποιος με χτυπησε στην πλατη, 'ελα, μοτοσυκλετα ειναι κι αυτο' μου ειπε ξεψυχα.

Ηταν πολλοι που είχαν πέσει στα Μπέβερλυ. Αλλοι στα Τ-μαξ. Μερικοι... τα... γυαλιζανε... γυαλιζανε τα πλαστικα και...

<λυγμοι>

Δε θελω κι αλλα παιδια να παθουν αυτο που επαθα εγω. Ειχα μπουρι 4 στο χαος διπλα στο κρεβατι και τωρα εχω ενα μπρελοκ που λεει κυμκο. Κατι πρεπει να κανει η πολιτεια, τα περιοδικα, ο Λυκος. Κατι... καποιος πρεπει να κανει κατι!

--

Μια απλη καθημερινη ιστορια, ενος ανώνυμου. Ζουν ανάμεσα μας.

Δεν υπάρχουν σχόλια: