Και σκέφτομαι πόσο παράξενο κόλπο είναι το restoring και το custom στα μηχανάκια. Δεν είναι έπιπλο να το φτιάξεις και να το βάλεις μέσα προφυλαγμένο, δεν είναι ούτε σε σπίτι ούτε πουθενά προφυλαγμένο. Το φτιάχνεις και ξέρεις ότι θα βγεί στο δρόμο, θα φάει βροχές, υγρασίες, θα το πιάσουν βρώμικα χέρια, θα πέσει, θα τσακιστεί, θα γρατζουνιστεί, θα, θα...
Και τι να προβλέψεις τωρα; Φτιαχνοντας, τι να προβλεψεις. Απο που να προφυλαξεις και τι. Σκουριες; Αέρα; Χτύπους; Τα γδαρσίματα στο ντεπόζιτο και στα καπάκια της;
Να πισσάρεις τα φτερά, να βάλεις στόκους, να να...
'Άμα βάλουμε ματ χρώματα θα φαίνονται πάνω οι γρατζουνιές, δε γιατρεύονται με αλοιφή. Αλλά δε γαμιέται.'
'Εχεις δικιο. Ας φαινονται, αμα γδαρθει γδάρθηκε. Αστη να χει τα σημάδια της, καλύτερα έτσι. Παρά σαλονάτη.'
Και τίποτα δε μένει;
Άμα χρόνια από τώρα τη φάνε οι βροχές, τη φάει η σκουριά, τη φάει ο αέρας, τίποτα δε μένει;
Πως δε μένει. Μένει η τέχνη. Και φαίνεται ακόμα και κόκκαλο να μείνει. Ότι κάποιος μια μέρα κάθισε και ασχολήθηκε να την κάνει κούκλα. Βρήκε αυτό το κόκκινο που ίσα ίσα φαίνεται στο σκελετό. Έκατσε κι έφτιαξε τα number plates της με τα γράμματα ανάγλυφα. Αυτην εκει την σκουριασμενη καποιος καποτε την ερωτεύτηκε.
Αυτο μενει, ακόμα και στην άκρη του δρόμου να την πετάξεις. Κι όλο και κάποιος ερωτευμένος θα περάσει και θα το δει, και θα το ξαναπιάσει το γαιτανάκι. Δεν τελειώνει.
Παιχνιδι ειναι. Και βλέπεις το χέρι του μάστορα και προσπαθεί να τα ξαναισορροπήσει, τη σκουριά και τον αέρα και να τα παίξει στην κόψη, να την ξαναβγάλει στο δρόμο.
Δεν πεθαίνουν αυτά ρε.
Αστο ματ, να βλέπω τις γρατζουνιές της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου