ΧΤ 550

Σαν φτερούγισμα ήταν. Με το που άκουσα το θόρυβο γύρισα το κεφάλι και μαζί γύρισα χρόνια πίσω. Αποκλείεται. Αυτό τον ήχο τον ξέρω, τον θυμάμαι από παλιά, έχω πάει ταξίδι μαζί του - αλλά αποκλείεται. Από πού βγήκε αυτό; Ποιος μου το'στειλε στο δρόμο μου βραδιάτικα; Να μου μηνύσει τι;

ΧΤ550. Άσπρο. Χτυπημένο το πίσω φτερό. Όλα μαμά εκτός από ένα ψηλόφτερο ACERBIS μπροστά, απ' αυτά τα παλιά. Φλασάκια βγαλμένα. Με προσπερνάει με το ρημάδι Polo μου χωρίς καν να με δει. Και εκεί που κάνω ευχές και θυσίες τω αγνώστω θεώ μου κάνει το χατήρι κι ακούω το φτερούγισμα. ΦΦΦΡΡΡΡΡΡ και στη μια ρόδα. Πολύ εύκολα, πολύ απλά. Αυτά τα μηχανάκια ήταν οι ινδιάνοι, οι απόλυτοι ινδιάνοι. Ναι έστριβε αν είχες θράσος, έκανε ταξίδια αν ήσουν σιδερόκωλος, αλλά πάνω απ' όλα σηκωνόταν με το καλημέρα. Με όποια ταχύτητα. Σε όσες στροφές. Πάνω του καβαλάρης ένας τύπος στην ηλικία μου. Μπα; Έχουμε ακόμα άδεια για σούζες; Μ' αυτά τα πονεμένα κόκαλα; Γιατί για να χει ΧΤ550 όλο και κάποια κοκαλάκια θα πονάνε.

Φοράει ένα παλιό κράνος MDS καταχτυπημένο, με γείσο που έχει σπάσει απ' τη μια. Ένα κολεγιακό μπλουζάκι. Τι σόι φάντασμα είσαι ρε φίλε και ποιος σε' στειλε; Κάθε βράδυ δουλειά σπίτι δε σ' έχω ξαναδεί. Ρολάρει αργά στην κατηφόρα, περνάει κάτι πιτσιρικάδες που κοιτάνε ένα Mazda, τον προλαβαίνω, κινούμαι πίσω του. Λες να σταματήσει; Μπα. Κι όμως δίπλα μου στο φανάρι και ν' ακούω τον ήχο που στ' αυτιά μου είναι Τσαικόφσκι. «Ωραία η κυρία… να την προσέχεις.» Χαμογελάει. «Κι αυτή με προσέχει. Από μικρός την έχω.» «Έρωτας ε;» Γελάει. Ε βέβαια, τι άλλο. Έρωτας. «Τρέλα. Όχι μόνο έρωτας. Τρέλα.» «Ωραίος. Τραβάς κανένα καντηλάκι πότε πότε;» «Ε, άμα το φέρει η ώρα…» Λαμπάδα ή καντήλι λέγαμε τη σούζα που σήκωνες το μηχανάκι τελείως όρθιο, με το πίσω φτερό να βρίσκει κάτω και να το ρεγουλάρεις με το ποδόφρενο. Ακόμα πονάνε τα κόκαλα μου απ' τα καπάκια μ' ένα PE400 δίχρονο και τις "καντήλες". Γι αυτό λέω. Είμαστε για σούζες μ' αυτά τα κόκαλα;

Πράσινο. Γμτ, είχα πολλά να του πω, αλλά έτσι είναι. Σε ένα σταυροδρόμι βρισκόμαστε, πλεκόμαστε λίγο, και διαλύουμε σε αντίθετες φορές. O μπάσος θόρυβος του ΧΤ μου σταματάει τη σκέψη. Καντήλα. Δέος.….!  Τέτοια λαμπάδα χρόνια είχα να δω, το φανάρι να σημαδεύει τον ουρανό, το πίσω φτερό να χαράζει την άσφαλτο και το acerbis μπροστά να τρέμει όρθιο. Το κατεβάζει, σηκώνει το χέρι σε χαιρετισμό και χάνεται.

Πόσοι είμαστε τελικά; Πόσοι που δεν μας ενδιαφέρει η κατανάλωση, οι ανεμοθώρακες, οι κορντούρες, οι βαλίτσες, η ποιότητα κύλισης (καινούριο αυτό), το φινίρισμα, η ηλεκτρονική ένδειξις θερμοκρασίας κι όλα αυτά τα playmobil; Πόσοι μείναμε που ανεβαίνουμε στη μηχανή γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, γιατί η ψυχή δεν κλείνεται σε sedan και coupe αλλά τρέφεται με τον αέρα που μας χτυπάει; Πόσοι γέρνουμε στις στροφές χωρίς καν να σκεφτούμε τα τελειωμένα λάστιχα κι αποθέτουμε την ψυχή μας στην άσφαλτο του κάθε μιζαδόρου εργολάβου;

Ίσως πιο πολλοί απ' όσο νόμιζα κι ας φθίνουμε. Και στο χρωστάω ρε σειρά με το ΧΤ, να γράφω για σένα και για όσους έχουν μείνει. Το χρωστάω στο Στράτο, το Γιάννη, το Μιχάλη, το Γρηγόρη, απ΄όπου κι αν με κοιτάτε. Και σε όσους είμαστε εδώ ακόμη. Να γελάμε, να πικραινόμαστε, να μετράμε τα σημάδια, αλλά να κάνουμε αυτό που πάντα κάναμε καλά. Να λέμε και να ζούμε την αλήθεια μας.

Να σαι καλά φίλε ψηλόφτερε με πήρες στα φτερά σου κι εμένα απόψε. Και το χρειαζόμουνα και δε θα το ξεχάσω.

Και τώρα που κάθομαι και τα γράφω μ' αρέσει η σκέψη ότι άλλο ένα κουρελάκι είναι κάπου εκεί έξω, κάπου σ' ένα σκοτεινό δρόμο με το ΧΤ του να γρυλίζει απαλά σε πείσμα των καιρών. Ίσως κάπου εκεί έξω υπάρχει κι ένα Ζ1300 ή ένα ΙΤ ή κι εγώ δεν ξέρω τι.

Ίσως υπάρχουν πολλοί εκεί έξω, περισσότεροι απ' όσοι νόμιζα. Απλά σαν έξυπνοι επικυρηγμένοι είναι πιο δύσκολο να τους δεις.