disable copy

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

Πότε θα ρθει;

Και την κοιτάει πλάγια όπως κάθεται στο θρανίο κι αυτή δυο θρανία πιο πέρα. Δήθεν κοιτάει για τη γόμα του.

Αυτή του δίνει τη δικιά της χωρίς να μιλήσει. Τα άλλα αγόρια τον κοιτάνε. Συναγερμός. Τι δουλειά έχει με τα κορίτσια; Δεν τα παίζουμε τα κορίτσια. Αυτός κοιτάει τη γόμα με αποδοκιμασία. Ροζ, φαρδιά, καθαρή με ένα αλογάκι πάνω. Η δικιά του είναι μια μικρή λερωμένη άσπρη που πιο πολύ πλέον λερώνει παρά σβήνει.

8 χρονών έρωτας. Βαθύς κι αληθινός και αμετάκλητος και θανατηφόρος. Αυτός που δεν έχει 'αλλά'. Αυτός που σου πίνει το αίμα. Αυτός που σε σκουντάει το πρωί να σηκωθείς και που μένει ξύπνιος το βράδυ.

Του πέφτει το μολύβι.Του έχουν λυθεί τα παπούτσια. Δε βρίσκει την εργασία. Του ρίχνει μια πλάγια ματιά με το μαλλί να πέφτει και χάνει και το βιβλίο του. Τα αγόρια είναι πάντα πιο ανοργάνωτα στον έρωτα. Αυτη δεν χάνει τίποτα, τα έχει όλα στην κασετίνα. Ξέρει που είναι το κάθε τι, μόνο που κοκκινίζει από τις ρίζες των αυτιών μέχρι τα μάγουλα τόσο που νομίζεις ότι βλέπεις ένα κοριτσάκι παστέλ, σαν σε παλιό κάδρο.

Στο διάλλειμα δε μιλάνε. Απαπα. Στις κοινωνικά αποδεκτές συναναστροφές λιώνουν και τα δυο σαν τα  σοκολατάκια.

'Πάρε'
'Σοκολατάκια;'
'Ειναι η γιορτή μου.'
'Α.... χρόνια πολλά...'

Σ' αυτήν έδωσε το πρώτο. Ελπίζει να μην του πέσουν και τα σοκολατάκια γιατί το παντελόνι του του πέφτει λίγο. Γιατί να μη φοράει σήμερα την μπλε μπλούζα του την καλή; Αυτή η μάνα του πια.

Αυτή το βάζει στην άκρη. Για μετά. Δίπλα στην κασετίνα της. Ανοίγει το τετράδιο της που έχει κάνει μια ζωγραφιά για να τη δει. Δυο κρινάκια.

Την άλλη μέρα λείπει. Και την επόμενη. Αρρώστησε.

Απουσίες το πρωί. Ποιός λείπει; Η Άννα.

'Πότε θα ρθει κύριε;'

Του ξέφυγε. Αλλιώς έχει πολύ θάρρος. Όλοι τον κοιτάνε.

'Μου έχει πάρει ένα βιβλίο...'

Δεν το σώζεις, άστο.

Ο χρόνος που περνάει μας έχει αφήσει δυο τρόπους να γυρνάμε πίσω. Στο φόβο και στον έρωτα ξαναγίνεσαι ο πιτσιρικάς στο θρανίο. Σαν να πέφτεις σε πηγάδι και να μη μεγάλωσες στιγμή. Και τα δυο σε χτυπάνε κατευθείαν στην καρδιά. Εκεί που νόμιζες ότι είσαι άλλος.

'Πότε θα ρθει;'

Καλημέρα

13 σχόλια:

StellaFox είπε...

α, ρε Λυκε....ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ!!!!!
Υπεροχη ανάρτηση!!!!!!υπεροχη....

Ανώνυμος είπε...

Αχ Λύκο...

Εμένα την Αννα μου την έλεγαν Χαρά....

Μάνος

~reflection~ είπε...

Όταν πρωτοπέρασα από τη σπηλιά σου και στην πορεία διάβασα κάποια κείμενα ετοιμόλογης ατάκας για μηχανές και για ζωή, δε φανταζόμουν αυτή την Προέκταση, Λύκε...

σαν να βγήκες στη Λεωφόρο και να κάνεις Κόντρες με τον ίδιο τον Φόβο και -γιατί όχι- και με τον Έρωτα....

Εύχομαι...
τι άλλο?...
Νίκες...

Το Έπαθλο φυσικά....
σοκολατάκια!....


;-)))

Σχεδόν καθηλωτικός....

{το σχεδόν αφήνει περιθώρια για το ΠαραΠέρα σου...}

Ανώνυμος είπε...

τι γραφή…!! «βαθύς κι αληθινός και αμετάκλητος και θανατηφόρος» δυστυχώς… ωφου…

Ανώνυμος είπε...

Άσε μας ρε με τις φλωροϊστορίες...θα τα πάμε καμιά ψιλή ή πέφτεις και κοιμάσαι?

Βασίλης

Ανώνυμος είπε...

Λυπαμαι που αναμεσα μας υπαρχουν ακομα υπανθρωποι με ταπεινα ενστικτα οπως ο Βασιλης που το μονο που τους ενδιαφερει ειναι οι φτηνες συγκινησεις οπως οι 'ψιλες' μετα απο τις οποιες πιθανοτατα θα πηγαινει καπου για μπυρες να ξεχασει τον πονο του. Δε θα κανω ομως τη χαρη στο Βασιλη - και στον καθε Βασιλη - να ανεβω στο επιπεδο του.

ΚΑΤΕΒΑ ΜΩΡΗ ΛΙΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΥΡΟΥΤΑ ΣΟΥ ΝΑ ΠΑΜΕ ΜΙΑ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΣΦΑΚΙΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΤΟ ΠΑΙΖΕΙΣ ΚΑΙ ΟΓΛΗΓΟΡΟΣ

Δε γουλφ.

Ανώνυμος είπε...

Τώρα που πέταξα τις πλατίνες και του έβαλα ηλεκτρονική, σε σκίζω οριζοντίως και καθέτως και στα Σφακιά και στα Σακιά.

CB 175 rules.


Βασίλης

Ανώνυμος είπε...

...πράγματι ξαναγυρνάμε και ώς ενήλικες στη ψυχολογία του πιτσιρικιού με αφορμή τον έρωτα. Η μόνη διαφορά, ότι συνήθως τα σοκολατάκια που μας δίνουν - ή και που κερνάμε - είναι πλέον σκέτο δηλητήριο...

.-.

Ανώνυμος είπε...

...εδώ...πάντα...
ζωη

Ανώνυμος είπε...

Εδώ πάντα;

Λύκος

Ανώνυμος είπε...

...αν και είναι από τις λέξεις που αποφεύγουμε και οι δυο μας (το "πάντα" λέω, όπως και το "ποτέ")δε θεωρώ άλλη περίπτωση πιο κατάλληλη για να αποτελέσει την εξαίρεση...

ένα ευχαριστώ... το Σάββατο παραλαμβάνω το πρώτο μου βραβείο για διήγημα...

ζωη

deleted.gr είπε...

τώρα που το διάβασα... τώρα το κατάλαβα.

Από τα σοκολατάκια!

Επειδή και τότε αλλά και τώρα αρέσω πολύ (έως πάρα πολύ), έχω φάει τα άπειρα σοκολατάκια.

Αυτό φταίει... τα σοκολατάκια!
Καταραμένη Νουασέτα!

Chris_Monza είπε...

τι μου θύμισες ρε wolfie..

"στης αγάπης το πηγάδι
όποιος ρίχνεται βαθιά,
άν μπορέσει να βγει πάλι,
δεν τον καίει πιά η φωτιά"

Γιάννης Αγγελάκας - Παροιμίες απο τον Κρόνο