Damn straight

'Γράφε όπως μιλάς'

σκέτα. Δεν θυμάμαι που το διάβασα, αλλά ήταν ότι καλύτερο είχα διαβάσει ποτέ. Πάντα μ' άρεσε το γράψιμο που ήταν 'σκέτο', όσο αδόκιμος κι αν ακούγεται ο όρος. Σκέτο όπως το γράψιμο του Σαμαράκη, της Γώγου, του Μπουκόφσκι, και πολλές φορές του Καζαντζάκη.

Το βασικό στοιχείο στο 'σκέτο' γράψιμο είναι το να έχεις κάτι να πεις. Αν δεν έχεις κάτι να πεις, τότε μπορείς να το πεις με 100 φιοριτούρες, όλο και κάποιος θα το χάψει.

Δε μπορώ να διαβάζω αυτό το έντεχνο γράψιμο πλέον, αυτό που κάποιος γράφει κάτι που δεν θα το έλεγε ποτέ. Ξέρετε, αυτό το 'λουσμένη μες στις μαβιές ανταύγειες του δειλινού' στυλ.

Καλά είμαστε σοβαροί; Μαβιές ανταύγειες; Θα το λεγες ποτέ αυτό ή έστω θα το λεγες χωρίς να σε περάσουν για βλαμένο;

Είχα φτιάξει παλιότερα και ένα ποίημα σχετικό για να δω αν μπορούσα κι εγώ να γράψω έτσι. Ήταν η πρώτη μου ποιητική δουλειά με τίτλο 'Μενεξεδιές Βερβελίθρες'.

Here goes.

Μενεξεδιές Βερβελίθρες

--

Ήταν εκείνη; Ήταν αλήθεια Εκείνη; Ή ίσως η μυωπια του τον ξεγελουσε παλι όπως τοτε που αγκάλιασε τον αγροφύλακα....;

Όμως όχι.

Ηταν εκεινη.

Μεθυσε από παθος, από έρωτα, από μπακάρντι μπόμπα.

Δαγκωσε την αχνισμενη πεταλιδα της και στάλες βροχης σα βυσσιναδα πεταχτηκαν ολουθε στα καλογυαλισμενα του ματογυαλια και τον τυφλωσαν με ηδονη, ποθο και πιασε και μια τζατζικι.

Δες

Δες

Δες πως φτερουγίζουν οι πετούγιες της ανέμελες δίπλα στους υάκινθους και τις τουλούμπες.

Κοιτα…

κοιτα…

οι νεροβουβαλοι αεροπεταχτοί στροβιλίζονται πανω απο τις μαβιες νερομολοχες

Κι εγω… Μονος… βραδυ Σαββάτου κι η πιτσαρία δεν απαντά…

Πώς να μπορεσω, πως

εκεινη εφυγε όταν μαγκωσα τα δακτυλα της στο συρταρι

όταν το κουρτινοξυλο εριξα πανω της με στομφο

όταν μου ανατιναχτηκε η ομελετα

Τωρα μενει μονο θλιψη και λιγα γεμιστα από χθες.

Kλειστά

η πιτσαρία

κλειστά.

Εξω έβρεχε μαρίδες. Μέρα Μαγιού. Τουλαχιστον, είχα πληρώσει τα κοινόχρηστα.

-----

Παρόλο που υπάρχουν όλα τα έντονα ποιητικά στοιχεία δεν ξέρω, δεν μου πάει τόσο. Χίλιες φορές αυτό το 'σκέτο'. Και όσο (γερνάω ; ) (μπα, έχουμε ακόμα) τόσο εκτιμώ το 'σκέτο' γύρω μου.

Τους σκέτους ανθρώπους, τη 'σκέτη' μουσική με τα τρία ακόρντα, τα 'σκέτα' μηχανάκια χωρίς ηλεκτρονικά και παπάτζες, το 'σκέτο' μέταλλο στις κατασκευές, τους 'σκέτους' ανθρώπους.

 Που είναι σκέτοι επειδή έχουν κάτι να πουν. Ίσως όχι κάτι κοσμογονικό, όχι κάτι υπέρμετρα μενεξεδιά ποιητικό, αλλά κάτι αληθινό. Και δεν είναι κι εύκολο να το βρεις. Ψάχνεις να στραγγίξεις λέξεις να βγάλεις ένα δράμι νόημα, αλλά που...

Σκέτη μουσική. Δυο πατήματα του John Lee Hooker και οι 5 νότες που παίζει ο B.B.King (τρέμω τη μέρα που θα φύγει) και σε στέλνει, γιατί δε χρειάζεται παραπάνω. Με πέντε νότες το κάνει. Όχι σαν τον μεταλλοπαπάντζα που με 70 νότες το nanosecond το μόνο συγκινισιακά φορτισμένο που καταφέρνει  είναι ρήξη τυμπάνου.

Και σε πείθουν όλοι κι όλοι ότι το σκέτο δεν έχει αξία, σε βάζουν να ψάχνεις παπάντζες. Κι όχι μόνο να τις ψάχνεις, όχι μόνο να τις θέλεις, αλλά σε πείθουν ότι τις χρειάζεσαι. Αυτό κι αν είναι λούκι.

Αλλά ζωή δεν είναι. Η ζωή είναι σκέτη.

Μια συνηθισμένη μπύρα στη βόλτα με το μέτριο μηχανάκι σου είναι πάντα μια σταράτη, ανόθευτη απόλαυση. Και δε χρειάζεσαι μαβιές ανταύγειες στο ηλιοβασίλεμα.