Απ το 60 στο 80 και πάλι πίσω

Χτες το βράδυ είδα ένα απ' τα πιο ωραία όνειρα. Απ' αυτά που όχι μόνο κρατάνε αρκετά ώστε να το ευχαριστηθείς, αλλά και απ' αυτά που ξέρεις ότι είναι όνειρα και νιώθεις αυτή την ήρεμη ευχαρίστηση πως ότι και να συμβεί δεν τρέχει τίποτα.

Στην πόλη μου, το Ηράκλειο, δεκαετία του 80. Το ήξερα από τα μαγαζιά που έβλεπα γύρω μου στη Δημοκρατίας που περπατούσα. Το Ποπ & Ροκ, ο Κατράντζος. Πίσω απ' τη γωνία ήταν ο Δαμιανάκης με τα παιχνίδια. Άρχισα να περπατάω πάνω κάτω και δεν έχασα την ευκαιρία να ικανοποιήσω και την ερώτηση-φετίχ ως γνήσιος λάτρης της επιστημονικής φαντασίας.

'Συγνώμη, τι χρονιά έχουμε; '

Ο πρώτος με κοίταξε περίεργα και συνέχισε να περπατάει, ο δεύτερος αδιαφόρησε, ο τρίτος απάντησε.

'1985'.

Τι λες ρε φίλε. '85 ε;

1985 πρωί και λιακάδα. Δεν ξέρω μήνα, μάλλον αρχές φθινοπώρου όπως και τώρα. Αρχίζω να περπατάω πάνω κάτω και να ψιλοτραγουδάω από μέσα μου.

Winding your way down on Baker Street
Light in your head and dead on your feet
Well another crazy day, you'll drink the night away
And forget about everythin

Περπάτησα μέχρι πάνω, μέχρι την Πλατεία Ελευθερίας και το Αστόρια.

Και αυτό θα μπορούσε να ναι ένα κείμενο με γερές δόσεις νοσταλγίας και ενέσεις αυθεντικής ρετρολαγνίας, από κείνη τη νοσταλγία που σου δίνει την αίσθηση σαν να χτυπάς το στόμα μετά την κουταλιά το βύσσινο και προσπαθείς να την κρατήσεις λίγο ακόμα αλλά... μπα.

Κοιτάζοντας πίσω βλέπω το δικό μου 1985 που ήταν όμορφο γιατί ήταν δικό μου και μόνο. Κι ότι έχει να πει έχει να το πει σε μένα. Έχω διαβάσει άπειρα άρθρα για τα 'cool 80s' κι έχω δει σημερινούς πιτσιρικάδες να νοσταλγούν κάτι που δεν το έζησαν καν - και που δεν υπήρξε ποτέ.

Όμως τα cool 80's ήταν μια εφεύρεση του 2010 όπως και τα 60s ήταν μια εφεύρεση του 80.

Και σε μερικά χρόνια από τώρα όλοι θα θυμούνται πόσο γαμώ ήταν το 2010 ανεβάζοντας 'ρετρό' φωτογραφίες του πρώτου facebook.

Από το 60 στο 80 κι απ' το 80 στο 2010 δεν αλλάζουν τόσα όσα νομίζεις. Γιατί οι άνθρωποι δεν αλλάζουν τόσο εύκολα. Τα μέσα αλλάζουν. Παλιά ντυνόμαστε με τα καλά μας και βγαίναμε, τώρα ντυνόμαστε με τα καλά μας και ανεβάζουμε φωτογραφίες στο facebook. Ή μήπως δεν έχετε δει όλα αυτά τα ποσταρισμένα τσιτάτα του Καζαντζάκη και του Δαλάι Λάμα, αδιάσειστη ένδειξη μόρφωσης;

Είδα το δικό μου '85 και μ' άρεσε τόσο όσο οι Dire Straits. Τότε που δεν κάναμε πράγματα 'στο ιντερνετ' αλλά βγαίναμε έξω σαν Πραγματικοί Άντρες και παίζαμε ηλεκτρονικά ή πηγαίναμε στις ντισκοτέκ στρατόπεδα συγκεντρώσεως.

Το να το αμπαλάρω σε περιτύλιγμα και να το πασάρω σε νεότερους ως μια ιδανική εποχή είναι πολύ μεγάλη λούμπα. Και αν, μικρότεροι και μεγαλύτεροι, θέλετε να θυμηθείτε το ογδόντα μην ψάχνετε στα βυζιά της Samantha Fox αλλά στους στίχους του Άσιμου. Που δεν αλλάζουν το νόημα τους ανάλογα με τις εποχές.

'Βαρέθηκα τη μίζερη μου φύση
κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει
κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει
αναμφιβόλως
δε με χωράει ο τόπος βρε παιδιά'