Βλέπω προσεκτικά τη συνέντευξη του Jorge Lorenzo

και το τι έχει να πει σχετικά με τους αγώνες και τους συναθλητές του. Δεν είχε το καλύτερο πρωτάθλημα φέτος με τον τραυματισμό του και συν τοις άλλοις έχει κι έναν rookie από άλλο πλανήτη που δεν τον αφήνει πουθενά.

Κατά τη γνώμη του είναι θέμα τύχης.

 'Eίμαι πολύ άτυχος φέτος γιατί έχω σπάσει την κλείδα μου τις δυο φορές που είχα πτώση, αλλά ο Μαρκ έχει 9 ή 10 πτώσεις και έσπασε μόνο ένα δάχτυλο, που είναι σα να σπας νύχι, δεν είναι τίποτα.

Έτσι είναι, μερικές φορές μπορεί να κερδίσεις το πρωτάθλημα ακόμα κι αν δεν είσαι πιο γρήγορος.
Κι εγώ ήμουν πολύ γρήγορος σαν rookie αλλά μετά είχα κακά αποτελέσματα και δεν ήμουν συνεπής. Ο Μαρκ είναι πολυ συνεπής αλλά πιστεύω ότι είναι και τυχερός.'

Για την προσπέραση του Μαρκ στη 'στροφή Lorenzo' (πόσο χειρότερο; ) έχει να πει:

'Νομίζω ότι ο Μαρκ έπρεπε να έχει τιμωρηθεί, τουλάχιστον κάποιους βαθμούς ποινής'.


Το προσπέρασμα αυτό έχει ξαναγίνει ουκ ολίγες φορές και από το Ρόσσι χωρίς ποτέ να υπάρξουν βαθμοί ποινής. Όταν στο τέλος του αγώνα ο Μαρκ πήγε να τον χαιρετίσει ο Lorenzo του έκανε νόημα όχι και του γύρισε την πλάτη.

'Αυτή ήταν η αντίδραση μου και δε θα την άλλαζα. Δεν είμαι υποκριτής να προσπαθώ να δείχνω χαρούμενος μπροστά απ' τις κάμερες και να γιορτάζω το κάθε τι.'

Πόσο πιο ξεκάθαρο καρφί για το Rossi;

Το Rossi που αν και ποτέ δεν ήμουν 'Ροσσικός' οφείλω να παραδεχτώ ότι ο τρόπος που δέχεται την 'αποτυχία' είναι παράδειγμα προς μίμηση. Προσπαθεί όσο μπορεί χωρίς ποτέ να κάνει δηλητηριώδεις δηλώσεις. Όταν τον ρώτησαν αν πρέπει να τιμωρηθεί ο Μαρκ, είπε ναι, για κανένα δυο χρόνια μήπως κι ανέβω κι εγώ στο βάθρο.

Ο Ρόσσι τρέχει γιατί του αρέσουν οι αγώνες. Ο Jorge τρέχει γιατί του αρέσουν οι νίκες. Κι ο Marc απλά τρέχει σαν το δαίμονα.

Δεν κρινόμαστε όμως απ' τις νίκες αλλά από τη συμπεριφορά στις ήττες. Σε κανένα άθλημα δεν συμπαθούν έναν 'bad loser'.