O Mαύρος Πητ

Εννοείται ότι έχουμε αλλάξει 45 σχέδια για το paintjob του CB750 και θα αλλάξουμε άλλα τόσα. Πρώτα βέβαια έπρεπε να φύγει το παλιό χρώμα. Που ήταν ένα κυπαρισσί πράσινο που είχε βαφτεί πάνω από ένα άλλο πράσινο που ήταν πάνω από το αστάρι, το σιδερόστοκο, ένα μπλε χρώμα κι ένα κόκκινο που με τη σειρά τους έκρυβαν κι άλλο σιδερόστοκο.

Και δώστου με το σβουράκι, φάγαμε ένα τρίωρο το Σ/Κ με τα διαβρωτικά και τα λοιπά για να ανακαλύψουμε ότι το ντεπόζιτο μας έχει περισσότερα καρούμπαλα και βουλιάγματα απ΄ότι είχαμε εμείς 8 χρονών.

Το θέμα είναι ότι όσο τρίβαμε τόσο κάναμε πωωωωω και αααααα και πςςςςςςςςςςςςςς και όσο βλέπαμε μέταλλο τόσο γυάλιζε το μάτι μας. Τι βαφές και τι ακρυλικά. Δεν υπήρχε πλέον αμφιβολία ότι το ντεπόζιτο θα ήταν γυμνό μέταλλο. Ναι, αλλά είπαμε είναι καταχτυπημένο..

Δεν θέλουμε καινούριο ντεπόζιτο. Restoring κάνουμε στο φινάλε. Δε θέλουμε να το στοκάρουμε και να το ασταρώσουμε και να το μπλαστρακώσουμε και να το βάψουμε. Στο φινάλε αυτές είναι οι πληγές του και τις κουβαλάει τόσα χρόνια ως παράσημα. Σαν τα ράμματα στη φάτσα του Μαύρου Πητ.

Κι έτσι μας έκατσε και το παρατσούκλι. Μαύρος Πητ φίλε. Με την αγριομουτσούνα και το bad attitude.

Αυτό που σκοπεύουμε να κάνουμε είναι να 'φέρουμε' το ντεπόζιτο όσο μπορούμε διορθώνοντας τα πολύ χοντρά που έχει. Μετά θα το περάσουμε ένα σκούρο νίκελ από πάνω και θα το τρίψουμε με ψιλό γυαλόχαρτο για να κάνει τις γραμμές με το χέρι πριν το περάσουμε βερνίκι. Και... και τέλος. Αυτό.

Δεν ξέρω αν θα κάνουμε κάτι άλλο πάνω για το οποίο θα αλλάξουμε γνώμη αύριο αν και έχουμε μερικές ιδέες. Αν κάποιος ξέρει ένα καλύτερο τρόπο να κρατήσουμε τη μεταλλική, χτυπημένη φάτσα του Πητ, σχολιάστε ελεύθερα.