Κάποτε στις δόξες τους, με βόλτες με χιλιομετράκια δικάβαλλα και τρικάβαλλα. Τώρα ρεμίζες. Με σκισμένα λάστιχα και κομμένες πινακίδες μένουν εκεί για να κρατάνε τη ρεμίζα.
Αδέσποτα και αφημένα στη μοίρα τους.
Σου θυμίζουν κάτι γλυμένα κόκκαλα ζώων που δεν τα κατάφεραν στη ζούγκλα, φαγώθηκαν. Μοτέρ τελειωμένα, μπροστινά διαλυμένα, όλα κομμάτια.
Εκεί στη βροχή και στη λάσπη να κρατάνε τη ρεμίζα.
Όλα αυτά είναι από έναν δρόμο του Ηρακλείου και μόνο, είναι 5 λεπτά περπάτημα και μόνο.
Και δεν τα κοιτάει κανείς, ή μάλλον δεν τα βλέπει κανείς.
Κι εμένα που μ' αρέσουν τα παρατημένα και τα αδέσποτα για πολλούς και διάφορους λόγους, και επειδή αν αποκτούσα σκυλί αδέσποτο θα έπαιρνα, έτσι μια μέρα θα πάρω κι ένα τέτοιο αδέσποτο να το σενιάρω.
Να του τρίψω τη σκουριά, να του γυαλίσω το μοτεράκι, να δεις τα κοντεράκια να ζωντανεύουν.
Βλέπεις όμως κι όταν πεις μερικές φορές να τ' αγοράσεις μερικοί λένε πάρτο σκουπίδια είναι, άλλοι σκέφτονται το χρήμα και περνάνε απ' το μυαλό τους κάτι 'σπάνιες αντίκες' και θέλουν τρία φανταστικομμύρια... Είναι και κάτι άλλοι όμως που απλά δε θέλουν να το δώσουν.
Το χουν φάει, το χουν σκίσει, του χουν πάρει ότι είχε να δώσει αλλά... αλλά. Θα τους πάρεις ένα κομμάτι απ' τη ζωή τους, έχουν συνηθίσει να βλέπουν αυτή τη 'σκιά' εκεί πέρα και τελευταία στιγμή κάτι τους κρατάει και ψάχνουν μια δικαιολογία και μουρμουράνε και 'μπα... δε...'
Άστο κει...
Αυτό το παλιό Nighthawk ειναι ένα απ' αυτά που έχω στο μάτι. Μια σκιά λιγότερη στη ζούγκλα.
1 σχόλιο:
Πάντα όταν βλέπω παρατημένα οχήματα, μηχανάκια ή αυτοκίνητα με πιάνει μια θλίψη .. σκέφτομαι πόση χαρά έδωσε αυτό το όχημα κάποτε, φαντάζομαι χαρούμενες φάτσες να πηγαίνουν την πρώτη βόλτα (γι' αυτό και με συγκινούν περισσότερο τα αυτοκίνητα, φαντάζομαι μικρά παιδιά μέσα και παιδικά χαμόγελα) φαντάζομαι νέους ανθρώπους ερωτευμένους, ζευγάρια που πέτυχαν το πρώτο "επίτευγμα", την αγορά αυτοκινήτου, φίλους διψασμένους για ζωή, για περιπέτεια..
Τα φαντάζομαι καινούργια να γυαλίζουν, όσο γυάλισαν οι στιγμές που πρόσφεραν, όσο γυάλιζαν απο σφρίγος και όρεξη και οι άνθρωποι κάποτε..
Δεν μπορώ να τα βλέπω έτσι, χαλιέμαι, κάνω τον συνειρμό με τους ανθρώπους αυτόματα και με τρώει η εγκατάλειψη..
Δημοσίευση σχολίου