Aγγέλοι και Διαόλοι

Σπάνια θα διαβάσω κάτι και να με πιάσει γέλιο μέχρι δακρύων. Αλλά ήμουν τυχερός. Πέτυχα το παρακάτω απολαυστικό κομμάτι:

"Μερικά χρόνια πριν ο μπαμπάς ενός από εμάς που δεν υπάρχει πια,
ο μπαμπάς ενός αγγέλου με το νούμερο 24 στο φέρινγκ και στη καρδιά,
μας περιέγραψε έτσι …

«…Μου είχε μιλήσει πολύ για σας αλλά για να πω την αλήθεια δεν έδωσα και πολύ βάση.
Εκείνος όμως που ήταν μεγάλος ξεροκέφαλος σας σύστησε έναν προς ένα.
Όλους αυτούς τους νέους που γνώρισα θα μπορούσα να τους αγκαλιάσω και να τους φιλήσω σαν να ήταν δικά μου παιδιά. Βυθισμένοι μέσα στις μαύρες δερμάτινες φόρμες τους με τα φανταχτερά τους κράνη, όλοι τους αληθινοί σκληροί άντρες !

Μια παρέα που στο δρόμο δε κατεβάζει ποτέ το βλέμμα.
Αν όμως κάποιος σηκώσει τις μαύρες ζελατίνες που θυμίζουν Αρειανούς
θα δει ένα ζευγάρι υπέροχα καθαρά μάτια, πρησμένα από αληθινά δάκρια,
που μέσα τους μπορείς να βυθιστείς και να φτάσεις μέχρι τη ψυχή, διαπιστώνοντας πόσο καθαρή είναι ! Βγάλτε τους τη φόρμα και θα ανακαλύψετε ότι μέσα της κρύβονται μεγάλα παιδιά, ερωτευμένα με τη ζωή, ερωτευμένα με τα Σαββατοκύριακα τα γεμάτα μπριζόλες και λουκάνικα, αλλά ακόμα με την ανάγκη του πατέρα και της μητέρας, όταν η ζωή τους παίζει σκληρά…»

Λένε ότι κάθε φορά που καβαλάμε, στη σέλα μαζί μας ανεβαίνουν άγγελοι και διάβολοι …
Έτσι ειναι! Αντιπροσωπεύουν αυτή τη διπολικότητα που κάνει τον κόσμο μας να ζει γεμάτο από συναισθήματα, τόσο έντονα που μερικές φορές νομίζεις ότι η καρδιά θα πεταχτεί έχω από τα στήθια και θα αρχίσει να τρέχει μόνη της ουρλιάζοντας!
Διάβολοι που μας γυρνάνε το καρπό με τρόπο πολλές φορές παράλογο και βίαιο, με την αδρεναλίνη φτάνει κατευθείαν στο μυαλό, αφήνοντας σε να τρέμεις για ατελείωτα δευτερόλεπτα...Άγγελοι που έχουν το πρόσωπο και τη φωνή όλων αυτών που δεν είναι πια μαζί μας, όλων αυτών που αγαπήσαμε, όλων των φόβων μας και των εμπειριών μας που φτιάχτηκαν απ΄ τα σπασμένα κόκαλα μας.
Ναι είναι αλήθεια, με τη μοτοσυκλέτα μπορείς να σκοτωθείς !

Συμβαίνει, μπορεί να συμβεί στον οποιοδήποτε από μας και μπορεί να χτυπήσεις, να πονέσεις και πονάει πολύ, είναι όμως αλήθεια ότι η ζωή μετασχηματίζεται σε υπέροχες αναμνήσεις, σε στιγμές αιώνιες, σε γέλια τόσο δυνατά που μπορούν να φέρουν τον ήλιο ακόμα και σε μια κρύα βροχερή μέρα του Νοέμβρη. Μιλήστε με τον καθένα από μας και πείτε του να σας διηγηθεί μια βόλτα που έκανε, ένα ανέκδοτο, μια στροφή και χαθείτε μέσα στο εκείνο το βλέμμα που πετάει σπίθες, μέσα στα γέλια και τα χαμόγελα που αβίαστα χαράζουν το μέτωπο και το πρόσωπο.
Μιλήστε στον καθένα από μας και ρωτήστε τον, τι θα απογίνει την ημέρα που θα αναγκαστεί να παραιτηθεί από αυτό του το πάθος και ετοιμασθείτε να ακούσετε τη κραυγή της σιωπής, να δείτε το παιδικό βλέμμα να χάνεται και τη θέση του να παίρνει το βλέμμα του ναυτικού που ζει στη στεριά ή του πιλότου δεμένου στη γη!

Με τη μοτοσυκλέτα μπορεί να σκοτωθείς είναι αλήθεια, αλλά δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να ζήσεις το χρόνο που σου έχει παραχωρηθεί … Αν ακόμα δεν έχετε καταλάβει … Αφήστε το, δε θα καταλάβετε ποτέ … Μα αν αύριο τύχει να πάτε στη θάλασσα με το αμαξάκι σας και την οικογένεια σας, και δείτε το γιο σας να χαιρετάει μέσα από τo αμάξι έναν από μας σα τρελός, μη προσπαθήσετε να καταλάβετε ούτε κι αυτόν! Το παιδί μέσα από το υποσυνείδητο του, βλέπει σε μας αυτή τη σπίθα που εσείς δεν ήσασταν ικανοί να του γεννήσετε.

Κι αν δείτε το μοτοσυκλετιστή να ανταποδίδει το χαιρετισμό … δεν υπάρχει τίποτε το περίεργο. Οι άγγελοι στη γη χαιρετιούνται πάντα, μα όποιος έχασε τα φτερά του το έχει ξεχάσει προ πολλού ! Μοτοσυκλετιστές, περίεργος και υπέροχος κόσμος … !!!"

Λογικά πρέπει να έχει γραφτεί από κάποιον που του απέρριψαν το τελευταίο σενάριο για Άρλεκιν αλλά ακόμα και για τέτοιο επίπεδο είναι αφελές. Τι να πρωτοσχολιάσεις; Ότι ο άγγελος είχε το νούμερο 24 στο φέρινγκ (παίζει) και στην καρδιά; 

Στο ''αν όμως κάποιος σηκώσει τις μαύρες ζελατίνες που θυμίζουν Αρειανούς"; ΑΡΕΙΑΝΟΥΣ. Μλκ πότε γράφτηκε αυτό, όταν βλέπανε το Twilight Zone και το Creature from the Black Lagoon; Την επόμενη φορά που θα μπω κάπου και θα βγάλω το κράνος την έχω την ατάκα, 'Γεια σας, συγνώμη που μοιάζω με Αρειανό αλλά θα ήθελα...'

Για να μην πω για όλες τις κρυπτοσίστερ αναφορές

'όλοι τους αληθινοί σκληροί άντρες'

'θα μπορούσα να τους αγκαλιάσω και να τους φιλήσω'

'ένα ζευγάρι υπέροχα καθαρά μάτια'

'βγάλτε τους τη φόρμα'

Ποιανού θα βγάλεις τη φόρμα ρε; Και για να βάλω ολόκληρο το τσιτάτο ' Βγάλτε τους τη φόρμα και θα ανακαλύψετε ότι μέσα της κρύβονται μεγάλα παιδιά, ερωτευμένα με τη ζωή, ερωτευμένα με τα Σαββατοκύριακα τα γεμάτα μπριζόλες και λουκάνικα'. Ε ναι, με το που θα βγάλεις τη δερμάτινη πετάγεται το στομάχι, λογική η συνέχεια με τις μπριτζόλες. 

Επίσης παταγώδης επιτυχία το '' Αντιπροσωπεύουν αυτή τη διπολικότητα που κάνει τον κόσμο μας να ζει γεμάτο από συναισθήματα, τόσο έντονα που μερικές φορές νομίζεις ότι η καρδιά θα πεταχτεί έχω από τα στήθια και θα αρχίσει να τρέχει μόνη της ουρλιάζοντας!''. Μάλιστα. Διπολικοί Αρειανοί άγγελοι που αγαπάνε τις μπριτζόλες και κλαίνε όση ώρα δεν ανοίγουν γκάζι. Πάντως αυτό με το να πεταχτεί η καρδιά απ' τα στήθια το χα πάθει μια φορά που μου χτύπησε διαφορικό το R51 οπότε δεν είναι και πολύ οφφ. 

Και καλά, τι διάολο κλαίει όποιος του βγάλει τη ζελατίνα; Επιπεφυκίτιδα έχει;

Όσο για το ''Ναι είναι αλήθεια, με τη μοτοσυκλέτα μπορείς να σκοτωθείς !'' είναι σα να βλέπω την Ελένη Ζαφειρίου σε σενάριο Δαλιανίδη να χτυπιέται.

Μ' αρέσει και το τελείωμα Ζακ Υβ Κουστώ ''Μοτοσυκλετιστές, περίεργος και υπέροχος κόσμος … !!!' Λες και μιλάει για αποικία με κοράλλια. Νάσιοναλ Τζεογκράφικ κι έτσι. 

Πρέπει μια μέρα να το ξαναγράψω το κομμάτι στις κανονικές του διαστάσεις. 

'Μοτοσυκλετιστές, τι παράξενος και υπέροχος κόσμος. Κλείστε τον στη διασταύρωση και θ' ακούσετε αγγελικό μπινελίκι ν' ανεβαίνει μέχρι τον έβδομο ουρανό. Ναι, είναι αλήθεια, οι κρανιές στη μάπα πολλές φορές σε κάνουν να τους παρεξηγήσεις όμως όταν δεις την καθάρια τους ματιά τα ξεχνάς όλα. Και μερικές φορές όταν ακούνε για το πόσο στοιχίζει το μεγάλο σέρβις ή χρειάζονται λάστιχα / τακάκια κλαίνε σα μικρά παιδιά. Ναι είναι αλήθεια, με τη μηχανή μπορεί να πονέσεις πολύ, ειδικά άμα φας καπακίδι δευτέρα λες το δεσπότη παναγιώτη.'

Το κακό είναι ότι όλοι νομίζουν ότι είναι ξεχωριστοί πλέον κι αυτό το κάνει τόσο παπαργιά το κομμάτι. Άσε με εμένα φίλε, είμαι παρανοικός παράξενος αρειανός άγγελος με επιπεφυκίτιδα, τι να σου εξηγώ γιατί ανοίγω γκάζι, είμαι άγγελος που του αρέσουν οι μπριζόλες, μέριασε βράχε να διαβώ.

Το τι ΝΙΩΘΕΙΣ πάνω στη μοτοσυκλέτα ναι είναι μοναδικό. Και πολύ δύσκολο να το δώσεις σ' ένα κείμενο. Το να θες να σε θαυμάζουν ως ψήστη Χερουβείμ με ευαισθησίες, ε ναι - sorry guys, αλλά μόνο γέλιο μέχρι δακρύων έχω στα λαμπερά καθαρά μάτια μου πίσω από τη σκοτεινή ζελατίνα.

Και τι γέλιο ε;