Τούρβοχ

Ψοφάω να πηγαίνω σε γνωστή αλυσίδα ηλεκτροκομπιουτερότηλέφωνων γιατί πάντα κάτι μου τυχαίνει, το είχα γράψει και εδώ

http://stoma-tou-lykou.blogspot.gr/2013/01/utobots.html

Σήμερα πήγα για να γυρίσω ένα ασύρματο πληκτρολόγιο που είχαμε πάρει σετ με πόντικα. Δεν χρειαζόμαστε πόντικα, μόνο πληκτρολόγιο αλλά το πήραμε σετάκι μια και ήτο καλή τιμή. Βγάλαμε το πληκτρολόγιο το γουάιρλες για να το συνδέσουμε αλλά δεν υπήρχε αντάπτορας. Ψάξαμε το κουτί, τίποτις.

Σήμερα λοιπόν πήγα να το γυρίσω να πάρω κάτι άλλο που χρειαζόμουν. Μου το γύρισαν φυσικά χωρίς πρόβλημα και μπράβο τους μέχρι που με ρώτησε ο τύπος γιατί το γυρνάμε. Του λέω για τον αντάπτορα.

Με κοιτάει. Τον κοιτάω. Χαμογελάμε κι οι δυο σαν τον Κλιντ Ηστγουντ καμία σχέση.

Ανοίγει το πακέτο. Πετάει στην άκρη με νόημα το πληκτρολόγιο. Βγάζει το ποντίκι - που δεν χρειαζόμουν - από το νάιλον. Ανοίγει τη θήκη για τις μπαταρίες για το ποντίκι - που δεν χρειαζόμουνα - και το κουνάει ανάποδα, μια δυο τρεις και πέφτει ο αντάπτορας του πληκτρολογίου.

Με κοιτάει με θρίαμβο. Παίρνω το ύφος το αυστηρό το καλό, τρίτο συρτάρι δεξιά, αυτό που έχω όταν δε μου φέρουν οι μαθητές δεύτερη φορά εργασία και του λεω 'ΣΟΒΑΡΑ τώρα; '

'Ε... τι να σας πω κι εγώ...'

Τουλάχιστον έφυγα ΧΩΡΙΣ περιοδικό, που το θεωρώ ΘΡΙΑΜΒΟ.