Στα κόκκινα

Χτες έκατσα αργά να τα πούμε με την Ισπανίδα. Στο ίδιο δωμάτιο τα χουμε πει και με το 185 και με το 750 σε κομμάτια. Έπιασα την κιθάρα, και άρχισαμε να μιλάμε, αυτή με τα σίδερα κι εγώ με τα μπλουζ.

Tο βαλα και στο MRCG και μετά το κατέβασα. Κάτι δε μου πήγαινε. Δε μου βγαινε ο διάλογος. Το 750 και το 185 είχαν ακούσει από John Lee Hooker μέχρι Mayall, εδώ κάτι δεν κόλλαγε.

Ο Vass όταν την είχε δει μου χε πει αυτή δεν είναι για σαλόνια, αυτή είναι αγρίμι.

Άφησα την κιθάρα σε μια άκρη, πήγα για ύπνο, είχα ακόμα την εικόνα στο μυαλό μου, το πίσω διαλυμένο τρακτερωτό να σκάβει και τα πετάει όλα πίσω, να μπαίνει στο χώμα, το μισό μέσα το μισό έξω.

Τότε μου κατσε με τη μια. Το τζαμάρισμα που είχα κάνει με τον Ψηλό στο Six Feet in the Ground των Villa 21, μια αυθόρμητη διασκευή - cover - tribute - οπωσθεσπεστο. Έχει και bonus bineliki στην αρχή όπως όλα μας τα κομμάτια.

Σηκώθηκα με τη μια, την έστησα απέναντι και έπιασα την κιθάρα. Καθαρό ελληνικό πανκ.

Nα δεις την κουφάλα που το πιασε με τη μια. Τέτοια είσαι....; Καλά θα περάσουμε....

Six feet
six feet
six feet in the ground