La Grange

O γιος μου με κοίταξε με ανησυχία καθώς έβαζα να ακούσω για τέταρτη συνεχόμενη φορά το La Grange των ZZ Top. Η ανησυχία έγινε τρόμος όταν είδε να έχω φτιάξει ένα φάκελο περίπου 38 gigabyte που περιείχε από παρτιτούρες του Tush μέχρι οδηγίες για το πώς να φτιάξετε νοτιοαμερικάνικα burger με κροκόδειλο. Τα πράγματα χειροτέρεψαν όταν η απάντηση μου σε οποιαδήποτε ερώτηση του ήταν πλέον ‘a-haw’ και σε ερωτήσεις της γυναίκας μου ‘yes ma’am’. Το νερό είχε μπει στο αυλάκι. Ήμουν ήδη 5 μέρες αξύριστος, είχα αλλάξει τρία σετ χορδές στις κιθάρες σε 2 μέρες και είχα φτιάξει ικανή ποσότητα τσίλι στην κατσαρόλα ώστε να καθιστά κίνδυνο για τη δημόσια υγεία. Ήταν φανερό ότι περνούσα άλλη μια φάση Billy Gibbons.

Τη φάση Bill Gibbons (κιθαρίστας των ZZ top σε περίπτωση που μας διαβάζουν όντα από άλλους πλανήτες) την περνάω 4-5 φορές το χρόνο, και δεν είναι από τις πολύ καταστροφικές (τουλάχιστον όχι όσο η φάση Αngus Young η οποία περιλαμβάνει  ξαφνικά κλωτσίδια). Ξεκινάει από το τίποτα. Μπορεί να δω μια σημαία του Νότου, ή να πιω καμιά μεξικάνικη μπύρα. Την άλλη μέρα θα θέλω να φάω φασόλια. Και πριν το καταλάβω θα έχω ζωστεί την κιθάρα, θα ανεβαίνω στα έπιπλα με τις μπότες της μηχανής και θα φτύνω όποιον με πλησιάζει. Και θα θέλω κι ένα Χάρλευ. Ξεχνώντας οτιδήποτε ξέρω για μοτοσυκλέτες το μόνο που θέλω σ’ αυτή τη φάση είναι ένα μεγάλο Χάρλευ που να κάνει μπράου-μπράου κι ούτε με νοιάζει τι μοντέλο.

Ο λόγος που δεν έχω πάρει ακόμα το Χάρλευ είναι ότι η φάση Billy Gibbons διαρκεί περίπου δυο βδομάδες. Αν κρατούσε πέντε, όχι θα χα πάρει το Χάρλευ, θα χα βάλει και σταυρούς και κρόσια.

Αυτή τη φάση, την περνάνε όλοι, μα όλοι οι μοτοσυκλετιστές που έχω γνωρίσει, σε κάποια στιγμή της ζωής τους. Μπορεί αν είστε τυχεροί να κρατήσει δυο βδομάδες, μπορεί και να σε σημαδέψει για πάντα. Αφορά ένα ξαφνικό πάθος που παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του, ένα μηχανάκι που ξαφνικά γίνεται φετίχ απ’ το πουθενά, και για το οποίο είσαι έτοιμος να πουλήσεις ένα νεφρό και όσα μέλη της οικογένειας σου δε σου είναι και πολύ απαραίτητα για να το πάρεις. Βασικό χαρακτηριστικό αυτής της μανίας είναι ότι είναι κόντρα σε κάθε λογική!

Παράδειγμα. Κάθεσαι ας πούμε μια μέρα στο γραφείο και κάποιος έξυπνος έχει βάλει στο φάτσαμπουκ το βιντεάκι με το Steve McQueen να πηδάει σαν το κατσίκι πάνω απ’ τους φράχτες. Δεν το πολυσκέφτεσαι αλλά το βλέπεις μια δυο φορές. Στα επόμενα πέντε λεπτά έχεις αρχίσει να ψάχνεις τιμόνι για το μηχανάκι σου. Μπορεί να έχεις BMW1200RT. Δεν έχει σημασία. Αρχίζεις επίσης να σκέφτεσαι πως θα ήταν το μηχανάκι σου βαμμένο ματ χακί. Το ότι έχεις 1098 δε φαίνεται να σε σταματάει καθόλου. 2 ώρες αργότερα έχεις βάλει desktop σε ανάλυση 2048 x 1152 τον McQueen να κάνει το σάλτο. Τηλεφωνάς σε ένα φίλο σου με Honda Repsol και προσπαθείς να τον πείσεις να βάψετε χακί τα μηχανάκια. Όταν αρνείται παίρνεις ένα φίλο σου που έχεις να του μιλήσεις 4 χρόνια και του λες τι τρομερή ιδέα θα ήταν να πάρετε δυο χακί μηχανάκια ματ με καρατιμόνες και να πάτε στα βουνά.

Έχουν περάσει 4 ώρες από τότε που χτύπησε ο ιός. Έχεις καταλήξει στο ότι όλοι σου οι φίλοι είναι τελικά μαλάκες και έχουν χάσει την ουσία του μοτοσυκλετισμού. Έχεις διαβάσει τη μισή Wikipedia και ξέρεις πλέον και το όνομα του μπατζανάκη του μηχανικού που έφτιαξε εκείνο το Τράιομφ. Έχεις μπει σε 14 σάιτ και έχεις καταλήξει να διαβάζεις test για το Scrambler. Αγνοείς παντελώς το γεγονός ότι η καθημερινή σου διαδρομή σε καμία περίπτωση δεν περιλαμβάνει το να πηδάς σε λοφάκια για να περάσεις πάνω από μυτερά παλούκια με αγκαθόσυρμα. Παίρνεις τηλέφωνο στην αντιπροσωπεία της Τράιομφ και προσπαθείς να πείσεις τον δύσμοιρο υπάλληλο που πέτυχες ότι πρέπει οπωσδήποτε αύριο το πρωί να κάνει ανταλλαγή το Deauville που έχεις με ένα Scrambler και ‘να μου το χετε φουλάρει να μη σταματάω και στα βενζινάδικα μετά.’ Το ότι θα πρέπει να εξηγήσεις στη γυναίκα σου ότι το Scrambler θα σας βολέψει απείρως περισσότερο από το Deauville για κείνο το μεγάλο ταξίδι που σκεφτόσασταν σου φαίνεται το φυσικότερο πράγμα.

Το ότι θα σου περάσει ο ιός σε 2 βδομάδες δε θα σε εμποδίσει όποτε ακούς να αναφέρεται ο Steve McQueen για τα επόμενα 78 χρόνια να κάνεις ένα ‘αααααα ρε…. Ήμουνα στο τσακ να το πάρω αυτό που είχε στην ταινία.’

Κανείς δε μπορεί να προβλέψει που και πότε θα ξεκινήσει αυτό. Αρκεί να μυρίσεις καμένο τηγανόλαδο το μεσημέρι και το απόγευμα να το φας στο mobile.de ψάχνοντας αγγελίες για RD350LC. Μπορεί να γλυστρήσεις σε τίποτα νερά με το μηχανάκι και την άλλη μέρα το μεσημέρι να ψάχνεις dirt-tracker. Ανεβαίνεις με FJR1300 ένα πεζοδρομιάκι για να παρκάρεις και την άλλη μέρα προσπαθείς να ψήσεις το φίλο σου με το ΚΤΜ250EXC ότι το να ανταλλάξετε για λίγο είναι ότι καλύτερο του έχει συμβεί.

Θα μπορούσα να συνεχίσω, αλλά έχω αφήσει στη μέση την παρτιτούρα του Gimme all your lovin’ χώρια που θα μου καούνε τα μπιφτέκια κροκόδειλου. Τα ξαναλέμε σε δυο βδομάδες.

Just let me know if you wanna go
to that home out on the range.
They gotta lotta nice girls ah.

Have mercy.

A haw, haw, haw, haw, a haw.
A haw, haw, haw.