disable copy

Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Sister Morphine – Reprise

Το πρώτο κείμενο ήταν εδώ.


Το δεύτερο, γράφω γιατί το ακούω ξανά, μετά από πολύ καιρό, από Marianne Faithful αυτή τη φορά. Ένα απόλυτα υπνωτικό κομμάτι.

Είναι από τα τραγούδια που δε γίνεται να ξεκολλήσουν οι εικόνες από πάνω τους. Κι επειδή γράφω συνέχεια τον τελευταίο καιρό – αυτοθεραπεία – κι επειδή γράφω και για κάποιους που διαβάζουν και πίσω από τις γραμμές, θα πάω ένα κείμενο όπως το θέλω εγώ, με τις εικόνες που είναι ραμμένες σαν κουρελάκια στο μπητάκι του Sister Morphine απάνω. Με φόντο μια βόλτα με το XL185 που επίσης θυμήθηκα πρόσφατα – και που όλοι οι 'σύντροφοι' θυμούνται και μια ανάλογη…Και που όπως λέει μια ψυχή είναι σα να είχα μια κάμερα πάνω απ' το κεφάλι μου κι έγραφε.

Μισό να βάλουμε μουσικούλα πρώτα…



Here I lie in my hospital bed
Tell me, Sister Morphine, when are you coming round again?

Μπορείς να οδηγήσεις ρε; Καλά είσαι;’ ‘Ναι ρε.’ Κι επειδή με τα μηχανάκια μου είχα πάντα σχέσεις στοργής θυμάμαι που καθόμουν πάνω - σε τέτοια κατάσταση συνήθως - και μουρμούριζα ‘πήγαινε με σπίτι τώρα’.

Oh, I don't think I can wait that long
Oh, you see that I'm not that strong

Επιστροφή από Κοκκίνη Χάνι κι από Κακό Όρος - το τελευταίο κομμάτι που έπαιζε βγαίνοντας απ’ το Dream ακόμα το άκουγα. Τράβαγα τους στίχους ένα ένα απ’ το μπάχαλο που είχα στο κεφάλι μου και αυτοσχεδίαζα άγρια όπου ξεχνούσα. Η θάλασσα δεξιά μου, αεράκι, ψυχή να μην κυκλοφορεί. Το μοτεράκι του XL να γουργουρίζει και παρά τα – καλά, τι είχα πιει – να το χω δαγκώσει με το τζιν μπουφάν.

The scream of the ambulance is sounding in my ears
Tell me, Sister Morphine, how long have I been lying here?

‘Σίγουρα ρε μπορείς να οδηγήσεις;’ Μάλλον όχι έπρεπε να χω πει. Θέλω να σταματήσω δεξιά για τσιγάρο, μήπως και συνέλθω, αλλά δεν με εμπιστεύομαι στο 1 μέτρο απ’ τα βράχια. Έλα, μικρό είναι το Κακό Όρος, μέχρι να το σκεφτείς τέλειωσε, οδήγα και σκάσε.

What am I doing in this place?
Why does the doctor have no face?

Σιγοσφυράω τους στίχους, κρύο γαμώτο, κρύο. Το γέλιο του μπάρμαν σε ένα αστείο που δεν άκουσα, ο τύπος με τις μπότες και το καστόρι δερμάτινο που σηκώθηκε να χορέψει στο La Grange. Το βλέμμα της τύπισσας απέναντι όταν έπιασε τα μαλλιά της πίσω. Το παγωμένο ποτήρι που άφηνε μια υγρή διαδρομή στο ξύλο του μπαρ. Δεξιά μου, μια  μελαχρινή με στενό, ξεθωριασμένο μπλουζάκι Thin Lizzy  γέρνει αργά το λαιμό και γελάει δυνατά. Κάνει ότι δεν κοιτάει το Γιάννη που έχει καρφωθεί.

Oh, I can't crawl across the floor
Ah, can't you see, Sister Morphine, I'm trying to score

Τι μέρα είναι; Δε γαμιέται, τι σημασία έχει. Ο Μάνος να σηκώνεται να πηγαίνει ‘λίγο κάπου και ξανάρχομαι.’ Ο ήχος απ’ τα δυο Χάρλευ που σκάσανε μύτη και οι δήθεν γαμάω και δέρνω που μπήκαν με τα ride to live live to ride... Οι φωνές απ’ τους τύπους στη γωνία όταν έβαλε Dr. Feelgood.
Στην άλλη γωνία του μπαρ ο 'Marley'. 'Ερχεται κάθε βράδυ για ν' ακούσει τα ίδια τραγούδια.


Well it just goes to show
Things are not what they seem

Κρατάω την παγωμένη μου μπύρα και πηγαίνω προς τον τύπο στο πικάπ ‘Who, 5.15 ή Im Free επειδή θα την κάνω σε λίγο, γίνεται;’ Ένα αδύνατο κοριτσάκι στη γωνία με μπλουζάκι Skynyrd κλείνει τα μάτια την ώρα που μπαίνει το Dream On. Μουρμουρίζει τους πρώτους στίχους και χαμογελάει άψυχα σ’ ένα τύπο που μπαίνει. To χέρι της τρέμει λίγο, χτυπάει νευρικά τη στάχτη που πέφτει σε μια λιμνούλα μπύρας. Αυτός δεν την βλέπει καν, προχωράει προς το μπαρ και ανάβει τσιγάρο, ανέκφραστος.

Please, Sister Morphine, turn my nightmares into dreams
Oh, can't you see I'm fading fast?

H φωνή του Μιχάλη κοροϊδευτική ‘Μαλάκα κοίτα τον πάνκη στη γωνία τι φοράει, λες και τον ξεράσανε.’ Άλλη μια μπύρα κι έφυγα. Μου τελειώνουν και τα τσιγάρα και τα φράγκα και η βενζίνη. Όχι ρε μαλάκα Styx. Έλεος, Styx. Σε λίγο θα βάλει και ΑΒΒΑ. Boat on the river χέσε μας βραδιάτικα.

And that this shot will be my last

Άλλη μια καλή γουλιά μπύρα κι είναι με το που ανοιγοκλείνεις τα μάτια λες και κάποιος ανέβασε ξαφνικά την ένταση σε όλα, το μπάσο χτυπάει πιο δυνατά, τα χρώματα έχουν γίνει πιο έντονα, το κόκκινο μπλουζάκι της ξανθιάς απέναντι, το χρυσό χρώμα της τεκίλας που λες και ξεχειλίζει απ’ το ποτήρι, τα σαξόφωνα – ‘Ω μαλάκα, Supertramp, School, γαμώ.’

Sweet Cousin Cocaine, lay your cool cool hand on my head
Ah, come on, Sister Morphine, you better make up my bed

Το μπάσο του Entwistle ξυρίζει τις πρώτες νότες του I'm Free. Τα χρώματα έχουν αρχίσει και φεύγουν απ' το περίγραμμα τους. Ο Μάνος γυρίζει με κόκκινα μάτια, 'έλα ρε τι έγινε;'. Σηκώνω τη μπύρα προς το μέρος του τυπάκου στο πικάπ, στριφογυρίζει το εξώφυλλο του Stage Struck και το βινύλιο γυαλίζει όπως γλιστράει απ' τη θήκη. Μια μεθυσμένη αγγλίδα με κονκάρδα Imagine στο γιλεκάκι χαμογελάει στο πουθενά, σε λίγο θα διπλώσει έξω απ' το μπαρ.

‘Ρε συ μπορείς να οδηγήσεις;’ Απάντηση τίγκα στο τζάμπα αντριλίκι. Ναι ρε σιγά.’ Κάνει τόσο κρύο που δε νιώθω τα χέρια μου. Έλα, πέντε στροφές πρέπει να ναι ακόμα. Να τελειώσει αυτό το μπουρδέλο τουλάχιστον και μετά είν’ εύκολο.

Cause you know and I know in the morning I'll be dead

Αριστερή, δεξιά κι αριστερή, το τελευταίο εύκολο εσάκι. Τώρα ναι, σταμάτημα και τσιγάρο. Το XLακι στην άκρη, κάθομαι στο πέτρινο τοιχάκι του Τομπρούκ και κοιτάω τη θάλασσα. Σε πόσο θα ξημερώσει; Σκέφτομαι αφηρημένα τα κοριτσάκι με τα κλειστά μάτια στο Dream On και τα χέρια της που έτρεμαν. 'Μετά τις 12 κάνει heavy πρόγραμμα, γαμώ'. Τα ντραμς του Bonham ξεσκίζονται στην εισαγωγή του RocknRoll, ο Γιάννης  χτυπάει τη μπύρα δυνατά στο μπαρ  ‘Έτσι ρε! Δύναμη! Βάλε τώρα κι ένα The Song Remains The Same να τρελαθούμε! Η μελαχρινή Thin Lizzy του χαμογελάει.

Yeah, and you can sit around, yeah and you can watch all the
Clean white
sheets stained red.

Σβήνω το τσιγάρο και το XLάκι γουργουρίζει στην ανηφόρα έξω απ’ το στρατόπεδο, προς Αλικαρνασσό.

Κλείνω τα μάτια όσο χρειάζεται για να ξαναπατήσω νοητά το play. Απ’ την αρχή. Άλλη μια και θα χω φτάσει σπίτι.

Here I lie in my hospital bed
Tell me, Sister Morphine, when are you coming round again?



10 σχόλια:

Χ είπε...

Respect-acular...

παναγιώτα είπε...

Οι εικόνες είναι όντως "ραμμένες σαν κουρελάκια στο μπητάκι"...
Ένα κειμενάκι σπονδυλωτό αλλά όχι κατακερματισμένο, που αναπτύσσεται σιγά σιγά, ξεκινάει και σταματάει. Σε παρασέρνει, νωχελικό, στη γοητευτική παρακμή του, σε μια δίνη νοσταλγίας και ανεμελιάς. Αν ήταν ταινία θα ήταν λίγο καλτ, από αυτές τις πρώτες έγχρωμες που είναι κάπως στραβοφωτισμένες, με τις γκόμενες με τα τζιν σορτσάκια και τα μαλλιά αφάνα, σαντρέ ξανθό και τους τύπους με το ζελέ στο μαλλί και εκείνα τα χοντρά τζιν και τα φούτερ με τη ρίγα στο λάστιχο του μανικιού. Που η ιστορία είναι κάτι τύποι που δεν έχουν λεφτά και αγαπιούνται και μένουν σε ένα τροχόσπιτο και συνήθως ξεπετάγεται και κανένα κλεμμένο αυτοκίνητο, κόκκινο γυαλιστερό.
Κειμενάκι για όλες τις αισθήσεις, ξεκινάς από τη μουσική και φεύγεις και φεύγεις... Μ' αρέσει. :)

(παπαρουνοσχόλιο)

Ανώνυμος είπε...

Τελικά αρκετοί 'θυμήθηκαν΄ ή ενιωσαν... Παπαρούνα αν δεν ηξερα ηλικια θα λεγα οτι ησουν στο μπαρ εκεινο το βραδυ.

Επιφυλλασομαι για κόκκινο ξώπλατο γυαλιστερό σπορτ... κι ευχαριστω για το σχολιο.

Λυκος

gsatelite είπε...

Τα ειπες ολα..οπως ακριβως ηταν να γινουν.....respect Λυκαωνα

~reflection~ είπε...

Η καλύτερη ερωμένη, Λύκε, είναι η ίδια η Ζωή......
Αν σε κάποια στροφή κοντέψεις να την ....χάσεις, αβίαστα εύχεσαι να .... Επιστρέψει....


...άλλοτε επιΣτρέφει...
...άλλοτε όχι...

Μερικές φορες το παιχνίδι είναι πιο Άγριο από μία Βόλτα με τη μηχανή και το soundtrack που του πρέπει γραφεται δυναμικά τη στιγμή που το Ζεις!..

tifoso4ever είπε...

http://www.facebook.com/nicolas.gr.1069?ref=tn_tnmn


ΛΥΚΕ, ΑΠΛΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ..........

Ανώνυμος είπε...

Εγω ευχαριστω αδερφε....

Λυκος

g.d. είπε...

Ξεκίνησα χθες να γράψω κάτι αμέσως μετά που το διάβασα... Το κοίταξα αρκετές φορές πριν το αναρτήσω και τελικά δεν το έκανα. Σε έχω συνηθίσει με τις 2 ρόδες και καυστικό για τα όσα συμβαίνουν σήμερα. Τυχαίνει όμως κάποιες φορές διαβάζοντας να θυμάμαι παραστάσεις, και οι στίχοι αποκτάνε νόημα στο κουκλοθέατρο του μυαλού μας. κάπου στο 2002 ένας τύπος αραγμένος με τη πλάτη πάνω σε ένα γέρικο δικύλινδρο v 250 cc παραπέρα άλλος ένας πεσμένος με τα μούτρα στην άμμο, ενα μπουκάλι κρασί και μια λεμονοκουπα, και η μουσική να παίζει
Please, Sister Morphine, turn my nightmares into dreams
Oh, can't you see I'm fading fast?
Μια μεγάλη καλημέρα με αναμνήσεις χαρούμενες λυπημένες και τουρλού μουρλού ανάκατες με σκέψεις και ιδέες που αφήσαμε πίσω, με κουσούρια που κλειδώσαμε στο ψυγείο, όχι για να είναι φρέσκα στο μέλλον αλλά για να παγώσουνε για πάντα εκεί...

στεργιος ψ. είπε...

...και οπως ειπες "ολοι εχουν μια τετοια ιστορια να θυμηθουν"... να 'σαι καλα Λαζ...

tifoso4ever είπε...

Το ξαναδιαβαζω τωρα ππυ ειμαι παρεα με μπυρες και τεκιλες σε ενα μπαρ... Αλλου... Οχι στο συνηθισμενο... Και ταξιδευω αλλου... Γεια σου ρε Λαζ...