Κλικ - Κλακ

Οχι σαν ενας ηχος, σα δυο χωριστοι.

Το κλακ το θυμαμαι οπως χτυπαγε το ξυλο του ποδιου της καρεκλας στην ασφαλτο. Κλακ. Εβγαζε η γιαγια μου την καρεκλα εξω απ το σπιτι, σερνοντας την, τη σηκωνε να περασει το πετρινο κατωφλι και μετα την εβαζε να πατησει καλα στην ακρη του δρομου.

Παλια καρεκλα, ψαθινη, με ενα καλυμματακι με μεγαλα κοκκινα λουλουδια πανω σε μπεζ φοντο. Βεβαιωνοταν οτι στεκει καλα και μετα καθοταν με τις γειτονισσες που εβγαιναν μια μια απ τα καβουκια τους. Κλακ, κλακ, γεμιζε καθε βραδυ.

Εμεις παιζαμε μπαλα στην αλανα διπλα, ή στο δρομο πιο κατω, καμια φορα μας εφευγε προς αυτες. Κουτσομπολιο ατελειωτο, βασανα και προβληματα, εννοιες και στεναχωριες, καθε βραδυ στα κλακ της καρεκλας.

'Και η κορη του...' 'Ναι καημενη... κι εμενα τα ποδια μου...δεν...' 'Εμαθες τι...'

Μεχρι αργα.

Σημερα... κλικ.

Κλεινουμε τους υπολογιστες, το fb, τα φωτα. Και κλικ. Στην κλειδαρια. Κλειδωνε καλυτερα. Δεν ξερεις τι γίνεται εκει εξω. Κλειδωνε. Τοσα διαβαζουμε καθε μερα. Οσο μπορεις κλειδωνε, την πορτα σου, ολα. Κακο πραγμα να ζεις κλειδωμενος ε; Αλλα... κλικ. Αναποφευκτα. Δεν ειδες και τι εγινε διπλα; Και παραδίπλα; Ε;

Καλυτερα δεν ειναι να προσεχουμε; Τι ειναι να κλειδωσεις; Τιποτα δεν ειναι. Ε;

Ενα κλικ ειναι.

Κλικ.

Κι ο ήχος με βασάνιζε. Αυτό το κλικ καπου με πηγαινε πισω, δεν το ειχα βρει. Η καλη μου νεράιδα μου ξανάδωσε το σκουντηματάκι, έλα γράψε κάτι, δε θυμάσαι;

Κοκκινα λουλουδια σε μπεζ φοντο, γαλάζιες ή πρασινες λεκανίτσες με φασολάκια μέσα, με ότι θέλεις. Κλακ οι καρέκλες, ξεκλείδωτοι άνθρωποι, ξεκλείδωτες ζωες.

'Μετά το σχολείο πήγαινε σπίτι, θα χω αφήσει ξεκλείδωτα, σπρώξε να μπεις.'

Σημερα οχι. Σημερα κλικ.

'Και το νου σου να κλειδώσεις καλα.'

'Εμεις εχουμε βαλει ασφαλειας.'

'Σκεφτομαστε να βαλουμε συναγερμό'.

'Δε βλέπεις τι γίνεται παραέξω;'

Κλειδωθείτε.

Και όσοι με διαβάζετε και ξέρετε κι ότι είμαι αφελής, την πρόοδο την μετρώ με κάτι τέτοιες γραμμούλες. Που δεν φαινονται καλα, που μου παιρνει ωρα να τις βρω, αλλα ειναι εκει, σχεδον αορατες μες στο χρονο. Που πάνε από το κλακ στο κλικ. Και πολλά απ' όσα διαβάζω τ' ακούω βερεσέ. Η ποιότητα της ζωης σιγουρα εχει ανεβει. Εχουμε κλιματιστικα, φλατ τηλεορασεις, ιντερνετ.

Αλλα; Κλικ ε;

Κλικ.

Βαρύ τίμημα αυτό το κλικ. Και όποτε το ακούω με κάνει να νοσταλγώ πιο πολύ τον ήχο των ξύλινων ποδιών της παλιάς καρεκλας να χτυπάει στην άσφαλτο.

ΚΛΑΚ ρε.

Μην κλειδώνεστε....