Νυχτερινό

Πέντε πράγματα ξέρω. Πέντε όλα κι όλα. Κι όποτε ψάχνεις και βρίσκεις άδειες τσέπες και ψυχές στα πέντε γυρίζεις. Και μ’ αυτά τα πέντε κάθεσαι και ξαναπλάθεις. Ο Σπύρος με τα σίδερα κι εγώ με τα λόγια. 5 εργαλεία τα δικά του και 5 τα δικά μου.

Και δώστου και ξανασηκωνόμαστε απ’ τη γωνιά. Άλλα 100 μέτρα, κι άλλα 100. Όχι για να λέμε ότι την παλέψαμε ρε φίλε, αλλά για να δούμε και λίγο έξω. Για καβούκια είμαστε; 

‘ξέρουμε 5 πράγματα μόνο εμείς και μαζί μας θα τα πάρουμε’

Και δώστου με τα πέντε πράγματα να ταΐζει όλο τον κόσμο, να πλάθει και να ξαναπλάθει. Δε διαφέρει απ’ το μάγο και πολύ. Η μαγεία είναι εκεί που ξέρεις να κοιτάξεις. Κι ο Σπύρος φτιάχνει σίδερα που ταξιδεύουνε και ταξιδεύουνε όμορφα, που σηκώνουν αέρα, βροχή, κρύο, μοναξιά και δε λυγάνε. 

Κι εγώ το ίδιο με τις λέξεις. Πιάνω μια, από μια γωνιά, και σέρνω μια κλωστή απ’ την άκρη και βγαίνουν άλλες 10 κι άλλες 100. Γεννάνε, ταξιδεύουνε, πεθαίνουν, στριμώχνονται σε προτάσεις, πετάνε τα κεφάλια τους να δουν τι γίνεται παραέξω.

Όλα για το ταξίδι. Για δυο επιβάτες τρελούς παλεύουμε κι αυτός κι εγώ. Να τους ξεσηκώσουμε και να τους πάρουμε παρέα. Άντε ρε, να φτάσουμε δε φτάνουμε, αλλά δε θες να βγεις στο δρόμο; Πως γίνεται να μη θες;

‘αν ειναι να σε δω να απομακρυνεσαι ομορφα’

Να ξέρεις ότι κάποιος πιάστηκε απ’ τα 5 τα δικά σου και ξέφυγε. Πως πήρε ανάσα, σε μια σελίδα ή σ’ ένα μηχανάκι. 

Νιλς Χόλγκερσον δεν είμαστε, εμείς φτερά φτιάχνουμε, καμιά φορά κι από κερί. 

Ότι μπορούμε κάνουμε, κι ας μας συγχωρέσουν οι επιβάτες.

‘τιποτα.ειπαμε δεν θα λεμε τιποτα μεταξυ μας’