Κι έχω μείνει μαλάκας να κοιτάω την οθόνη. Στην αρχή σκέφτηκα ότι είναι πλάκα, δε μπορεί.
Ο Μπάμπης ο Μουρατίδης είναι ο ένοχος, μάστορας με νοοτροπία παλαιάς κοπής. 35 μηχανάκια έχει κάτω απ' τη σκεπή του από ταχυδρομικά ΜΕΒΕΑ μέχρι Μontesa. Και μεγάλη τρέλα.
Εκτιμητής σε 'παλιά'. Τι θα χρειαστεί για ανακατασκευή, τι ζημιές έχει, τι σπανιότητα έχει, τα πάντα. Το inbox μου έχει γεμίσει μ' ένα κατεβατό σελίδας. Μιλάμε για τρέλα, μόνο με την τρέλα κάνεις τέτοιες δουλειές.
'Για να κοιμηθώ λύνω στο μυαλό μου μοτέρ και το ξαναδένω'
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω αποσπασματικά.
'Εγώ με σας μεγάλωσα, του ΜΟΤΟ, χρόνια τώρα. Σε διαβάζω και σένα και όλους. Κι αυτό το μηχανάκι είναι το δώρο μου.'
Κι εγω εξακολουθώ να κοιτάω τα ασημι καπάκια του μικρού. Και δεν του λείπει τίποτα. Κι επειδή δεν του λείπει τίποτα, όπως και στο μπόμπο μου, δεν του πειράζω και τίποτα. Έχει μέχρι και τα καθρεφτάκια του, μέχρι και την εργαλειοθήκη.
Κι αυτή τη σκόνη τη λεπτή την κίτρινη. Αυτά που τα παρατάνε λες κι έχουν άλλο είδος σκόνη πάνω. Τίποτα δεν του πειράζω. Μα τίποτα. Αυτό είναι το δώρο του Μπάμπη.
Ένα πλυσιματάκι θα του κάνω, λαδάκια, ένα μάζεμα στη σέλα, ένα καθάρισμα στο ντεποζιτάκι... τα βασικά. Και μετά θ' αράξω πίσω να το βλέπω να γυαλίζει σαν το ασημένιο φτεράκι που ήρθε από ένα τύπο που άνοιξε ξαφνικά την ψυχή του και μοιράστηκε.
Δεν ξέρω αν χαρίζονται πολλά CB και σ' αυτήν την κατάσταση.
Εσείς ξέρετε πολλούς Μπάμπηδες;
Thanks man. Έχουμε δρόμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου