Τυλίξτε μου ένα.

Εχτές είχα κατέβει για δουλειές με το 185. Οταν πηγα να το παρω βλεπω πατερα-γιο πανω σε σκουτερ να εχουν σταματησει και να το κοιτανε. Ενταξει, τυχαινει, θα ειχε ο πατηρ κανενα οταν ηταν μικρος. Μπα.

'Ωραια μηχανη.'
'Ευχαριστώ'
'Πόσο κάνει;'
'Δεν την πουλάω φίλε, μου ευχαριστώ πάντως.'
'Όχι τη δικιά σου, καινούρια πόσο κάνει;'
'Τι καινούρια; Απ' την αντιπροσωπεία;'
'Ναι'
'Δεν υπάρχει, αυτή ειναι του '89'
Κοιταζονται σε στυλ μας δουλευει
'Τι του '89;'
'Μοντελο 89. XL185s. Δεν βγαίνει πια.'
'Κι άμα θέλω να βρω ένα τέτοιο που θα ψάξω;'

Το γράφω γιατι δεν ειναι η πρωτη φορα που τυχαινει. Δεν μιλαω για καποιον που το ειχε και νοσταλγει. Μιλαω για καποιον που ειδε ενα μηχανακι που του αρεσει, σημερα. Κι αυτο που με ξαφνιαζει ειναι οτι ειδικα το κοιτανε πιτσιρικάδες.

Και γιατί όχι; Ειναι διαφορετικο απ' τα σκουτερ, είναι ελαφρυ, εύκολο. Τα φρένα είναι ανύπαρκτα και έχει όλα τα κουσουράκια που θα είχε ένα μικρό του 80κάτι, με το 6βολτο φαναρακι κτλ κτλ αλλα δεν βλεπω κανενα λογο να μην πουλουσε μια σύγχρονη έκδοση του. Μια σύγχρονη φτηνή έκδοση του με σχετικά καλό εξοπλισμό.

Υπάρχει το Kawa 125 και το CRF αλλά δεν είναι το ίδιο στυλ. Το CRF φαίνεται αρκετά πιο χωματερό και 'δύσκολο' ίσως σε κάποιο πιτσιρικά και το 125 φαίνεται 'λιγο'. Ενα 250άρι ον-οφφάκι όμως με χαμηλό ύψος σέλας μικρό βάρος και ρετρό στυλάκι, λίγο σύγχρονο εξοπλισμό (δισκοφρενάκια κτλ) και χωρίς εξεζητημένες λύσεις πιστεύω θα πάταγε στα πόδια του ακομα και σε μια πνιγμένη αγορά κι ας μην έχει ποδιά και χώρους για εξάδες νερά.