Μόνο Σοβαρές Προτάσεις

Το είχε βάλει στο μάτι χρόνια τώρα, η ίδια αγγελία. Πωλείται Kawasaki Z900 του 1976 δέκα χιλιάρικα. Όποτε το βλεπε αυτό το 10 χιλιάρικα άρχιζε ασυναίσθητα τα μπινελίκια από μέσα του. Γιατί ρε κερατά 10 χιλιάρικα; Σε καιρό κρίσης 10 χιλιάρικα; Πες δε θέλω να το πουλήσω. Γράψε δίπλα κορόιδα δεκτά. Γράψε θέλω να σας τον πιάσω. Μην το γράφεις ξεροσφύρι το 10 χιλιάρικα. 

Η αγγελία δεν ήταν στο ίντερνετ. Ήταν σε περιοδικό. Κάθε πρώτη του μήνα, φάτσα κάρτα τα 10 χιλιάρικα. Είχε ξεμείνει από μπινελίκια πλέον. Βέβαια είχε βρει άλλα μηχανάκια, και φτηνά, αλλά πες για το πείσμα του πωλητή, πες για το μοντέλο, είχε φάει κόλλημα. Άσε που ούτε για τα άλλα είχε λεφτά. Με την κρίση τι λεφτά;

Κοίτα που έγινε η θάλασσα γιαούρτι και όχι κουτάλι, ούτε ξυλάκι του παγωτού δεν έχουμε να γλύψουμε λίγο. Αλλά δε βαριέσαι. Έκατσε και χαλβάδιαζε τις αγγελίες στο περιοδικό και στο car.

Μέχρι τη μέρα που το 10 χιλιάρικα έγινε τέσσερα. Του πήρε ώρα να το καταχωρήσει στον εγκέφαλο του. Τέσσερα; Τι έγινε τώρα; Δεν είχε αλλάξει τίποτα άλλο στην αγγελία, μόνο η τιμή, από δέκα, τέσσερα.

Πότε πήρε τηλέφωνο πότε έκλεισε το ραντεβού με τον πωλητή ούτε κατάλαβε. Από μέσα του ήταν σκασμένος στα γέλια. Και στα κλάματα. Που να τα βρει τα 4 χιλιάρικα; Αλλά δε βαριέσαι. Πάμε να το δούμε. Δεν ξέρεις. Μπορεί…. ε, μπορεί. Κάτι. 

Έβαλε στην τσέπη του τα τρία κατοστάρικα που είχε για τους λογαριασμούς κι έσκασε μύτη κατά το σούρουπο στη διεύθυνση που του έδωσαν.

Παλιά αυλή, η μισή γκρεμισμένη. Με το που μπαίνει μέσα, στα δεξιά του, σ’ ένα πρόχειρο υπόστεγο το 900. Το βήμα του σταμάτησε στα μισά, η καρδιά του πήρε 10 τούμπες και το μάτι του κόλλησε στο κατακόκκινο πυρακτωμένο χρώμα της – κι αυτός ο πούστης ο ήλιος να κολλάει και να γλείφεται πάνω της λες και ήθελε να του κάνει παζάρια. 

‘Αυτή είναι η μηχανή. Για τη μηχανή δεν είσαι;’

Μεγάλος σε ηλικία.

‘Σ’ αρέσει; Άμα σ’ αρέσει πάρτην. 4 χιλιάρικα.’

Έκανε ένα βήμα σιωπηλό μπροστά και γύρισε το διακόπτη. Με τη μία πήρε. Το Kawasaki έγρουξε και ξαφνικά η αυλή γέμισε από οκτάβες μπάσες στακάτες και ξέπνοες. Έμειναν για λίγο και οι δυο ακίνητοι λες και άκουγαν λειτουργία. Ο γεράκος της τράβηξε μια γκαζιά και οι οχτάβες έγιναν αλήτικο ουρλιαχτό που πέταξε πάνω απ’ τις γειτονιές. 

Ήθελε να κάνει παζάρια, ήθελε να μιλήσει, ήθελε αλλά δεν. Αν δεν έσβηνε το μηχανάκι θα καθόταν εκεί και οι δυο μέχρι να νυχτώσει να ακούνε αυτή την περπατημένη γόησσα να τους κεντάει στο ρελαντί. 

‘Και γιατί τη δίνεις;’

Κάτσανε σ’ ένα χαμηλό τραπεζάκι. Η γυναίκα. Τι άλλο; Ποτέ δεν είχε μιλήσει για τη μηχανή η Αμαλίτσα μέχρι που περάσανε τα χρόνια και πλέον περνάγανε αργά και δύσκολα. Χωρίς λεφτά και με μια ψωροσύνταξη.

Να τη δώσουμε Κώστα, να πάρουμε λίγο ανάσα. 

10 χιλιάρικα. Ποιος να την πάρει 10 χιλιάρικα. 

Έλα Κώστα μου να τη δώσουμε. Μα την έχω βάλει αγγελία.

Είχαν πάει κι ένας δυο και την είδαν. Όχι δεν την κατέβαζε. Ούτε δεκάρα. Και μετά που έφευγαν ο γέρος την ξανασκέπαζε στη γωνιά της, αφού πρώτα περνούσε μ’ ένα μαλακό πανάκι το ρεζερβουάρ.

Να, αφού την έχω βάλει αγγελία, δεν πουλιέται. Εγώ φταίω;

Η Αμαλίτσα (τόσα χρόνια μετά Αμαλίτσα την έλεγε ακόμα) τους έβαλε ένα καφεδάκι και μετά σβήστηκε πάλι, έγινε ένα με το φόντο.

‘’Αλλά τώρα είναι άρρωστη, κατάλαβες; Τώρα δε γίνεται αλλιώς.’’

‘Αν δεν ήθελες να την πουλήσεις τι έβαζες και την αγγελία;’

Απάντησε κοιτώντας χάμω, αλλά και πάλι μπορούσε να δει τα μάτια του ξαφνικά να γυαλίζουν πρώτα και μετά να θαμπώνουν στο σκοτάδι.

‘Τώρα τη δίνω. Η κυρά δεν είναι καλά. Δε μπορώ να κρατάω σίδερα. Κατάλαβες; Δώσε μου 4 χιλιάρικα και πάρτη. Τι άλλο να σου πω;’

Είχε γυρίσει από την άλλη και δεν τον κοίταγε.

Άκουσε τον εαυτό του σα να ακούει άλλον. 

‘4 χιλιάρικα ε; Θα σου δώσω όσα έχω τώρα. Τρία κατοστάρικα έχω. Πάρτα να καλύψεις κι εσύ τις ανάγκες σου και θα σε πάρω τηλέφωνο να τα βρούμε για τα υπόλοιπα.’

Άφησε τα τρία τσαλακωμένα κατοστάρικα στο τραπέζι κι χτύπησε απαλά τον ώμο του γέρου.

Βγήκε αργά από την αυλή, ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στο 900 και δεν ξαναγύρισε.