Γέφυρα από κουρελάκια

Δεν ξέρω ούτε από restoring ούτε από customizing, κι ούτε πρόκειται να μάθω ποτέ. Τι να πρωτομάθεις και πόσα; Μαζεύω από δω κι από κει τα ψιλά μου για να δω αν μου βγαίνουν ν' αγοράσω ακόμα ένα κομμάτι γνώσης.

Κι ευτυχώς έχω βρει ανθρώπους - λίγους - που δεν ξέρουν κι αυτοί και ψάχνουν. Βάζει ο καθένας το λίγο του και προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη. Πως να βάψεις το μοτέρ, πως να φτιάξεις πολυεστέρα, πως θα σηκώσεις υποπλαίσιο, πως να ξεκιτρινήσεις τα πλαστικά. Αυτά, τα ψιλά.

Η γιαγιά μου η μακαρίτισσα, είχε πάντα στις τσέπες της τις άδειες ότι χρειαζόταν κι ότι ήταν πολύτιμο. Ένα δίφραγκο που σου λειπε για να πάρεις γαριδάκια. Μια χαρτοπετσέτα όταν ήσουν κρυωμένος. Λίγη βελόνα και κλωστή όταν σου λειπε το κουμπί. Ένα κουρελάκι να σκουπίσεις το μόνιμα λερωμένο παπούτσι σου.

Έτσι και σ' αυτή τη σελίδα. Κανείς δεν έχει τις τρελές γνώσεις ούτε τα ειδικά εργαλεία. Κανείς δεν έχει τα φράγκα τα πολλά, ούτε καινούργια παπούτσια. Όρεξη για να μάθει έχει. Βάζει ο καθένας βελόνα, κλωστή, ένα δίφραγκο, ένα χαρισμένο καπάκι πλαινό, μια βοήθεια στη βαφή για να μην πετάμε χρώματα και βγάζουμε άκρη. Είναι μια αλάνα για να ανταλλάζουμε τα χαρτάκια μας με τα Υπερ-Ατού. Όποιος έχει διπλά δίνει και στον άλλο και προχωράμε.  Σα μια γέφυρα με κουρελάκια. Κι έχω μάθει ότι αυτά τα λίγα είναι ότι πιο πολύτιμο υπάρχει. Γιατί είναι ακριβώς ότι χρειάζεσαι και τίποτα παραπάνω.


Tα πιο σημαντικα πράγματα στη ζωη μου τα χω βρει σε μισοάδειες τσέπες, σε B sides απο βινυλια και σε σκουριασμενα μηχανακια. Παντα το σημαντικο ειναι εκει που δεν ψαχνουν οι πολλοι. Αστειο σχεδον αλλά έτσι είναι. 

Κλείνω μ' ένα πολύ αγαπημένο άγνωστο B-side του Gerry Rafferty. Aφιερωμένο σ' όσους ποτέ δεν έμαθαν και ποτέ δε θα μάθουν. Τουλάχιστον δεν γίναμε γνώστες - πάλι καλά.