Η τρέλα δεν πάει στα βουνά

πάει στα ταμπούρα.

Γίνεται να μη χαζέψεις; Δε με νοιάζει τι σ' αρέσει, τα σούπερσπορτ, τα βιστρόμ, τα παπχιά, γίνεται να μην αναγνωρίσεις το πάθος που έχει πετάξει με τους κουβάδες πάνω στο μέταλλο ο τύπος; Και γίνεται με το που θα το δεις να μην σου κόψει την ανάσα, να μην πεις εκείνο το 'πωωωωωωωωω' με τα εννιά ωμέγα, γίνεται να μη θέλεις να το πιάσεις;

Χούφτωσ' την χούφτωσ' την.

Όταν έγραψα το 'η μηχανή που δε μ' άρεσε' και έγινε ο χαμός του βιστρόμ, κάτι τέτοιο εννοούσα. Το ΠΑΘΟΣ. Αυτό το πάθος εδώ:

Αν σου τα ξυπνάει αυτά το βιστρόμ και το σιμπιέφ, ΠΑΣΟ. Αν σου ξυπνάει την τρέλα του να μη θέλεις να κατέβεις, του να κάνεις άλλη μια βόλτα, του να το καβαλλήσεις και να πας μέχρι την άκρη του κόσμου... ΠΑΣΟ. Αν σε βολεύει, δεν καίει και πολύ και βολεύει και στην κίνηση... ε, πάλι καλό είναι, και λόγος δε μου πέφτει αλλά για άλλο πράγμα μιλάω όταν μιλάω για μηχανές.

 

Δεν είναι τόσο το αν είναι καφρέισερ ή δεν είναι, αν έχουν φράγκα ή δεν έχουν, αν θέλει τέχνη ή δε θέλει. Είναι ότι κάποιος πρέπει να χει ΤΕΡΑΣΤΙΑ τρέλα με τα μηχανάκια ρε φίλε για να κάτσει να το κάνει όλο αυτό το κόλπο κι αυτό δε μπορώ παρά να το σεβαστώ άπειρα. Και όποτε κράζω, κράζω για μηχανάκια που δεν ξυπνάνε τέτοια πάθη (και φυσικά λάθη). Στον αναβάτη είναι, ΠΑΝΤΑ, αλλά αν αποκτήσεις κανένα RD500 ή Ζ900 ή R1 να δεις πως βάζει κι αυτό το δαχτυλάκι του...

Να κάνουμε λίγο ακόμα οφθαλμόλουτρο;

Και θα μου πεις μα αυτά θέλουν φράγκα και θέλουν τέχνη και θέλουν χώρο και.... και τίποτα δε θέλουν! Ειδικά τώρα με την κρίση, τίποτα δε θέλουν. Δεν είπε κανείς να κάνεις τα τρελά του KOTT (ο κυριούλης που έχει φτιάξει όλα τα παραπάνω). Αλλά για δες εδώ τι φωτό μου στείλανε σήμερα και μ' έπιασε πάλι...

Αυτό το CBάκι αγοράστηκε για δυο κατοστάρικα. Σ' αυτή την κατάσταση, της φωτογραφίας. Ξέρεις τι αγοράζεις μ' αυτά τα δυο κατοστάρικα; Αν βλέπεις μόνο ένα παλιό πενηντάρι που δεν πάει σταμάτα άνετα το διάβασμα εδώ. Αν όχι, συνέχισε

Αυτό που αγοράζεις με τα δυο κατοστάρικα είναι το να αράξεις πίσω και να το κοιτάς και να ταξιδεύεις. Το χρώμα. Να γίνει έτσι, ή αλλιώς. Και η σέλα να γίνει έτσι. Και το λουράκι στη μέση να την κρατάει από κει κι από κει. Και το τεπόζιτο να καθαριστεί. Το σχαράκι πίσω να το κρατήσω; Τα γκριπάκια. Τα καθρεφτάκια που θέλουν γυάλισμα. Δυο κατοστάρικα εισιτήριο για τέτοιο ταξίδι. Και μετά στο ίντερνετ, service manual και τι και πως, και ρύθμισμα, και το μοτέρ. Αγορασμένα αυτά, στα 2 κατοστάρικα. Και να πιάσεις κλειδιά και να λύνεις, και να χαιδεύεις, και να βάζεις στην άκρη...

Και μου το στέλνει ο φίλος που το πήρε και μου γράφει

''σήμερα δε μπορούσα να κοιμηθώ, το σκεφτόμουν συνέχεια''

Αυτό, το πράσινο 50αράκι του 70. Σας τα ξυπνάει αυτά το καβουρδιστήρι σας; Ξυπνάει μια τρέλα σαν του Δημήτρη ή του KOTT; Πάσο και μούγκα.

Αλλά για μένα αυτό είναι τα μηχανάκια σε μια φράση:

''σήμερα δε μπορούσα να κοιμηθώ, το σκεφτόμουν συνέχεια''.

Κάπως έτσι δεν ξεκινάνε όλες οι ωραίες ιστορίες;