H ζωή αρχίζει στα 200

που λέει και το γνωστό ρητό. Είμαι στα 193 και το πλησιάζω επικίνδυνα το νούμερο.

193 κείμενα στο ΜΟΤΟ από το 2005, Μάρτιο. Να πω ότι περίμενα να διακοσαρίσω;

Μπα. Ούτε να εικοσαρίσω δεν περίμενα. Kι είναι λίγο περίεργο συναίσθημα. Ήταν περίεργο που άκουσα κάποιον να λέει 'πω ρε φίλε, μεγάλωσα με τα κείμενα σου'. Εκεί έχασα λίγο τον κόσμο. Πότε πρόλαβες και μεγάλωσες κιόλας;

Αλλά αν διαβάζεις κάποιον απ' τα 15 κι έχεις πάει 23 είναι μια ζωή αυτή η ηλικία, δεν είναι;

Βρίσκω ακόμα να γράφω; Βρίσκω. Πάντα κάτι έχει το σακκούλι. Τόσες βόλτες, τόσες αλητείες όμορφες, όλο και κάτι υπάρχει. Κι αν μπει σελίδα μπροστά θα γεμίσει.

Το θέμα είναι ότι η μηχανή που έχω στο μυαλό μου έχει φύγει, μάλλον ανεπιστρεπτί. Το καστρόλ που μυρίζε απ' τη μπούκα του δίχρονου 350 δεν υπάρχει, τα Ζ900 δεν υπάρχουν, πολλά δεν υπάρχουν. Είναι και πολλοί φίλοι που δεν υπάρχουν. Ο Στράτος δεν υπάρχει. Κι άλλοι που κάποτε υπήρξαν τώρα έχουν μπει σε χοντρά καβούκια. Τώρα έχει σκούτερ και πόσο καίει και κρίση και βόλτες λίγες και αγχωμένες. The party is over gentlemen, at least for now.

Το περίεργο είναι ότι - κι αυτό είναι το καρότο - διαβάζουν πιτσιρικάδες. Οι 'μεγάλοι', οι 'δικοί μου' είναι πιο κουρασμένοι, και πιο κυνικοί και πολλοί απλά δε θέλουν και να κοιτάνε πίσω. Είναι όμως κάτι πιτσιρικάδες που προσπαθούν να καταλάβουν πως μύριζε εκείνο το Castrol το δίχρονο, κι εγώ προσπαθώ να τους εξηγήσω, κι έχει πλάκα, κι ας μην καταλαβαινόμαστε πολλές φορές - δεν έχει σημασία.

Δεν ξέρω τι θα είναι το 'κείμενο 200' στο ΜΟΤΟ. Μπορεί άλλο ένα κείμενο. Μπορεί ένα βαρύγδουπο 'τι είναι μοτοσυκλέτα' που το αναμασάω δέκα χρόνια τώρα. Μπορεί κι εκείνο το 'wrong side of the road' που χρωστάω του Waits. Για σήμερα, για την ώρα, για το όπως είμαστε, το κείμενο θα ήταν αυτό, που είχε γραφτεί καιρό πριν. Αφιερωμένο σε όλους τους πιτσιρικάδες και σε όλους που ξέρανε πως είναι να πιάνεις 200 'τότε', με την κουρελού και τα ψαράκια και τις ταχύτητες με το χέρι.

Καλό ξημέρωμα.

Sister Morphine

Είναι από τα τραγούδια που δε γίνεται να ξεκολλήσουν οι εικόνες από πάνω τους. Κι επειδή γράφω συνέχεια τον τελευταίο καιρό – αυτοθεραπεία – κι επειδή γράφω και για κάποιους που διαβάζουν και πίσω από τις γραμμές, θα πάω ένα κείμενο όπως το θέλω εγώ, με τις εικόνες που είναι ραμμένες σαν κουρελάκια στο μπητάκι του Sister Morphine απάνω. Με φόντο μια βόλτα με το XL185 που επίσης θυμήθηκα πρόσφατα – και που όλοι οι 'σύντροφοι' θυμούνται και μια ανάλογη…Και που όπως λέει μια ψυχή είναι σα να είχα μια κάμερα πάνω απ' το κεφάλι μου κι έγραφε.

Μισό να βάλουμε μουσικούλα πρώτα…

 Here I lie in my hospital bed
Tell me, Sister Morphine, when are you coming round again?

‘Μπορείς να οδηγήσεις ρε; Καλά είσαι;’ ‘Ναι ρε.’ Κι επειδή με τα μηχανάκια μου είχα πάντα σχέσεις στοργής θυμάμαι που καθόμουν πάνω - σε τέτοια κατάσταση συνήθως - και μουρμούριζα ‘πήγαινε με σπίτι τώρα’.

Oh, I don't think I can wait that long
Oh, you see that I'm not that strong

Επιστροφή από Κοκκίνη Χάνι κι από Κακό Όρος - το τελευταίο κομμάτι που έπαιζε βγαίνοντας απ’ το Dream ακόμα το άκουγα. Τράβαγα τους στίχους ένα ένα απ’ το μπάχαλο που είχα στο κεφάλι μου και αυτοσχεδίαζα άγρια όπου ξεχνούσα. Η θάλασσα δεξιά μου, αεράκι, ψυχή να μην κυκλοφορεί. Το μοτεράκι του XL να γουργουρίζει και παρά τα – καλά, τι είχα πιει – να το χω δαγκώσει με το τζιν μπουφάν.

The scream of the ambulance is sounding in my ears
Tell me, Sister Morphine, how long have I been lying here?

‘Σίγουρα ρε μπορείς να οδηγήσεις;’ Μάλλον όχι έπρεπε να χω πει. Θέλω να σταματήσω δεξιά για τσιγάρο, μήπως και συνέλθω, αλλά δεν με εμπιστεύομαι στο 1 μέτρο απ’ τα βράχια. Έλα, μικρό είναι το Κακό Όρος, μέχρι να το σκεφτείς τέλειωσε, οδήγα και σκάσε.

What am I doing in this place?
Why does the doctor have no face?

Σιγοσφυράω τους στίχους, κρύο γαμώτο, κρύο. Το γέλιο του μπάρμαν σε ένα αστείο που δεν άκουσα, ο τύπος με τις μπότες και το καστόρι δερμάτινο που σηκώθηκε να χορέψει στο La Grange. Το βλέμμα της τύπισσας απέναντι όταν έπιασε τα μαλλιά της πίσω. Το παγωμένο ποτήρι που άφηνε μια υγρή διαδρομή στο ξύλο του μπαρ. Δεξιά μου, μια  μελαχρινή με στενό, ξεθωριασμένο μπλουζάκι Thin Lizzy  γέρνει αργά το λαιμό και γελάει δυνατά. Κάνει ότι δεν κοιτάει το Γιάννη που έχει καρφωθεί.

Oh, I can't crawl across the floor
Ah, can't you see, Sister Morphine, I'm trying to score

Τι μέρα είναι; Δε γαμιέται, τι σημασία έχει. Ο Μάνος να σηκώνεται να πηγαίνει ‘λίγο κάπου και ξανάρχομαι.’ Ο ήχος απ’ τα δυο Χάρλευ που σκάσανε μύτη και οι δήθεν γαμάω και δέρνω που μπήκαν με τα ride to live live to ride... Οι φωνές απ’ τους τύπους στη γωνία όταν έβαλε Dr. Feelgood.
Στην άλλη γωνία του μπαρ ο 'Marley'. 'Ερχεται κάθε βράδυ για ν' ακούσει τα ίδια τραγούδια.


Well it just goes to show
Things are not what they seem

Κρατάω την παγωμένη μου μπύρα και πηγαίνω προς τον τύπο στο πικάπ ‘Who, 5.15 ή I’m Free επειδή θα την κάνω σε λίγο, γίνεται;’ Ένα αδύνατο κοριτσάκι στη γωνία με μπλουζάκι Skynyrd κλείνει τα μάτια την ώρα που μπαίνει το Dream On. Μουρμουρίζει τους πρώτους στίχους και χαμογελάει άψυχα σ’ ένα τύπο που μπαίνει. To χέρι της τρέμει λίγο, χτυπάει νευρικά τη στάχτη που πέφτει σε μια λιμνούλα μπύρας. Αυτός δεν την βλέπει καν, προχωράει προς το μπαρ και ανάβει τσιγάρο, ανέκφραστος.

Please, Sister Morphine, turn my nightmares into dreams
Oh, can't you see I'm fading fast?

H φωνή του Μιχάλη κοροϊδευτική ‘Μαλάκα κοίτα τον πάνκη στη γωνία τι φοράει, λες και τον ξεράσανε.’ Άλλη μια μπύρα κι έφυγα. Μου τελειώνουν και τα τσιγάρα και τα φράγκα και η βενζίνη. Όχι ρε μαλάκα Styx. Έλεος, Styx. Σε λίγο θα βάλει και ΑΒΒΑ. Boat on the river χέσε μας βραδιάτικα.

And that this shot will be my last

Άλλη μια καλή γουλιά μπύρα κι είναι με το που ανοιγοκλείνεις τα μάτια λες και κάποιος ανέβασε ξαφνικά την ένταση σε όλα, το μπάσο χτυπάει πιο δυνατά, τα χρώματα έχουν γίνει πιο έντονα, το κόκκινο μπλουζάκι της ξανθιάς απέναντι, το χρυσό χρώμα της τεκίλας που λες και ξεχειλίζει απ’ το ποτήρι, τα σαξόφωνα – ‘Ω μαλάκα, Supertramp, School, γαμώ.’

Sweet Cousin Cocaine, lay your cool cool hand on my head
Ah, come on, Sister Morphine, you better make up my bed

Το μπάσο του Entwistle ξυρίζει τις πρώτες νότες του I'm Free. Τα χρώματα έχουν αρχίσει και φεύγουν απ' το περίγραμμα τους. Ο Μάνος γυρίζει με κόκκινα μάτια, 'έλα ρε τι έγινε;'. Σηκώνω τη μπύρα προς το μέρος του τυπάκου στο πικάπ, στριφογυρίζει το εξώφυλλο του Stage Struck και το βινύλιο γυαλίζει όπως γλιστράει απ' τη θήκη. Μια μεθυσμένη αγγλίδα με κονκάρδα Imagine στο γιλεκάκι χαμογελάει στο πουθενά, σε λίγο θα διπλώσει έξω απ' το μπαρ.

‘Ρε συ μπορείς να οδηγήσεις;’ Απάντηση τίγκα στο τζάμπα αντριλίκι. ‘Ναι ρε σιγά.’ Κάνει τόσο κρύο που δε νιώθω τα χέρια μου. Έλα, πέντε στροφές πρέπει να ναι ακόμα. Να τελειώσει αυτό το μπουρδέλο τουλάχιστον και μετά είν’ εύκολο.

Cause you know and I know in the morning I'll be dead

Αριστερή, δεξιά κι αριστερή, το τελευταίο εύκολο εσάκι. Τώρα ναι, σταμάτημα και τσιγάρο. Το XLακι στην άκρη, κάθομαι στο πέτρινο τοιχάκι του Τομπρούκ και κοιτάω τη θάλασσα. Σε πόσο θα ξημερώσει; Σκέφτομαι αφηρημένα τα κοριτσάκι με τα κλειστά μάτια στο Dream On και τα χέρια της που έτρεμαν. 'Μετά τις 12 κάνει heavy πρόγραμμα, γαμώ'. Τα ντραμς του Bonham ξεσκίζονται στην εισαγωγή του Rock’n’Roll, ο Γιάννης  χτυπάει τη μπύρα δυνατά στο μπαρ  ‘Έτσι ρε! Δύναμη! Βάλε τώρα κι ένα The Song Remains The Same να τρελαθούμε! Η μελαχρινή Thin Lizzy του χαμογελάει.

Yeah, and you can sit around, yeah and you can watch all the
Clean white sheets stained red.

Σβήνω το τσιγάρο και το XLάκι γουργουρίζει στην ανηφόρα έξω απ’ το στρατόπεδο, προς Αλικαρνασσό.

Κλείνω τα μάτια όσο χρειάζεται για να ξαναπατήσω νοητά το play. Απ’ την αρχή. Άλλη μια και θα χω φτάσει σπίτι.

Here I lie in my hospital bed
Tell me, Sister Morphine, when are you coming round again?