χάνει το έδαφος ο μπροστινός τροχός.
Μπα. Ιδέα μου θα ήταν.
Σιγά μην το άφηνα έτσι. Κάθομαι πιο πίσω, ελαφρύ ανηφοράκι, τσακ, το πηρούνι τερματίζει προς τα πάνω και ο μπροστινός πετάει μια χαμηλή πτήση πριν ξανακάτσει. Βοηθάει και το καινούριο Wiseco που έβαλε πριν μερικούς μήνες... μαζί με κάτι άλλες περιποιήσεις γκουχ γκουχ.
Το έστρωσα ευλαβικά και το ευλαβικά σημαίνει όχι σταθερή ταχύτητα και εθνική που γινόταν παλιά και λάθος αλλά το occasional γκαζίδι / σκίσιμο. Και σήμερα που σήκωσε κεφάλι επιβεβαίωσε αυτό που υποψιαζόμουν ότι 'ανοίγει' ακόμα το μοτέρ και ανοίγει καλά. Το καινούριο πιστονάκι έχει κάνει 1800 χλμ περίπου οπότε έχει λίγο δρόμο ακόμα.
Και είναι ξεχασμένη εμπειρία το στρώσιμο. Στα καινούρια τι να στρώσεις; Στο 1300 τι να στρώσω και τι να καταλάβω πως ανοίγει το μοτέρ; Αλλά σε μοτεράκι με 16 άλογα (λέμε τώρα) το ένα πάνω ένα κάτω είναι υπόθεση ρε φίλε. Και την λίγο παραπάνω δύναμη τη νιώθεις αμέσως.
Όποιος έχει στρώσει παπί C50 αλλά και κανένα MB5, MT, AR, DT125-200 και γενικά μικρά και μεσαία της εποχής ξέρει τι λέω... και για σας το γράφω αυτό το κόλπο, να ξυπνήσουν λίγο οι μνήμες.
Ποιος θυμάται να βγαίνει βράδυ με κρύο για στρώσιμο επειδή ήταν καλύτερα για το αερόψυκτο;
Χλίδα or what;
Και ν΄ ακούς και τα μέταλλα να χτυπάνε και να βρωμάει ο κόσμος 'καινουργίλα'...
ΥΓ. Εννοείται ότι με το στρώσιμο που του χω κάνει και με τις περιποιήσεις (μέχρι και το γκριπ του γκαζιού έχει επαναφορά που κόβει δάχτυλα) κάτι όψιμοι κάγκουρες εκ Ρεθύμνης ορμώμενοι που ακόμα βρίσκουν γελοίες δικαιολογίες για να μη βγουν στο δρόμο - ΚΑΙ τρέχουν στα γυμναστήρια μπας και βελτιώσουν κιλά / ίππο - είναι καταδικασμένοι πριν ακόμα πατήσουν μανιβελιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου