Rosa Parks

Για τη δουλειά μου δε μιλάω ποτέ, και γιατί αυτά είναι λίγο ευαίσθητα θέματα για το ίντερνετς και για πολλούς άλλους λόγους.

Προχθές κάνω σε παιδιά γυμνασίου ένα κειμενάκι που είχε το βιβλίο (μια άσκηση αγγλικών)  για την Rosa Parks. Η Rosa Parks ήταν αυτή που αρνήθηκε να υπακούσει τον οδηγό του λεωφορείου να μείνει όρθια επειδή δεν υπήρχαν καθίσματα για έγχρωμους στο λεωφορείο, μόνο για λευκούς.

http://en.wikipedia.org/wiki/Rosa_Parks

Αρνήθηκε και κάθισε σε κάθισμα λευκού. Εννοείται τότε υπήρχαν χωριστά σινεμά, τουαλέτες, τα πάντα. Amerikkka.

Η πρώτη αντίδραση των παιδιών στη φωτογραφία της ήταν ‘ποια είναι αυτή με το ταψί στο κεφάλι χαχαχα’. Προσωπικά τη βρίσκω μια χαρά δικαιολογημένη αντίδραση και το λέω με κάθε ειλικρίνεια. Αφού δεν την ξέρουν – κι εγώ το ίδιο θα έλεγα, και ΟΝΤΩΣ αυτό που φοράει μοιάζει με ταψί.

Αντί να τους πω κανένα ηθικοκούφιο ‘καλά ξέρετε ποιάν κοροιδεύετε κτλ’ τους εξήγησα ποια ήταν και γιατί ήταν γενναίο αυτό που έκανε σε μια Αμερική του ’55 και με μια Ku Klux Klan δυνατή και ακμαία. Έκλεψα χρόνο και διαβάσαμε σχετικά από την wikipedia - στα αγγλικά πάντα ;)

Δεν ήξεραν τι ήταν η Ku Klux Klan. Ούτε ότι υπήρχε ρατσισμός στον Αμερικάνικο Νότο (ο αόριστος είναι σχήμα λόγου) – ούτε τίποτα σχετικό. Τρόμαξαν όταν είδαν εικόνες όπως αυτή:

Ούτε κατεύθυνα ούτε ‘ηθικολόγησα’ προφανώς. Αλλά όταν ένα παιδί δει κουκουλοφόρους να καίνε σε φλεγόμενο σταυρό κάποιον επειδή γεννήθηκε με μαύρο δέρμα μπορούν να καταλάβουν τι βλέπουν, σε αντίθεση με πολλούς ανθρώπους.

Τρόμαξα μόνο που δεν ήξεραν τίποτα, ούτε καν, σχετικό. Ήξεραν για τις πρωτεύουσες των χωρών, ήξεραν υποτυπώδη άλγεβρα και ολίγη από γραμματική αλλά για κάτι τέτοιο δεν είχαν ιδέα. Απόλαυσα ένα μάθημα με τα παιδιά κολλημένα στο τι κάναμε. Γιατί, και έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου, τα σημερινά παιδιά ΔΕΝ είναι χαζά. Απογοητευμένα μπορεί, χαζά όχι. Βολεύει ίσως να τα βλέπουμε χαζά για να ρίχνουμε πάνω τους όλα τα κατάξυλα τα δικά μας, αλλά δεν είναι.

Και τώρα ξέρουν και ποια είναι η κυρία με το ταψί στο κεφάλι.

Καλημέρα.