Photo finish

που λέει κι ο Γκάλαχερ. Αράξτε πίσω τώρα και απολαύστε.

Το κακό με τις μοτοσυκλετιστικές ιστορίες και τις μοτοσυκλετιστικές φωτογραφίες που λέμε και βγάζουμε είναι ότι είναι δύσκολο να μεταδώσεις στον άλλο το τι και το πως. Στο facebook βλέπω κάθε μέρα, όπως κι οι περισσότεροι του συναφιού φαντάζομαι, δεκάδες φωτό με μηχανάκια.

Και τώρα θα πω την αμαρτία μου. Μου τη σπάνε οι φωτό με τα μηχανάκια. Αλλά μου τη σπάνε μόνο όταν μοστράρει κι ο χάπι όουνερ στις 155 από τις 156 φωτογραφίες. Ορίστε, το πα και ησύχασα. Κι εγώ έχω γίνει φωτογραφομανής αλλά βγάζω πάντα τη μοτό γιατί... ε, εκεί ειν' ο έρωτας. Καλά, εγώ πάω και βόλτες μόνος μου συνήθως οπότε ποιος να με βγάλει.

Είναι βλέπεις άνθρωποι που όταν πάνε κάπου βγάζουνε φωτό το μέρος και μετά το κοιτάνε και θυμούνται όλα όσα νιώσανε και βιώσανε κει πέρα και έτσι πάνε ένα ακόμα νοητό ταξιδάκι. Το γουστάρω αυτό απύθμενα. Το να βγάζει κάποιος την αφεντομουτσουνάρα του συνέχεια 'εδώ ΕΓΩ με το μηχανάκι, κι εδώ ΕΓΩ στην πλατεία, κι εδώ ΕΓΩ στον καφέ'. Σαράφης στην Αθήνα, Σαράφης στα Τρίκαλα. Δε βγάζεις λίγο τη φάτσα σου απ' τη μέση για να μπορώ κι εγώ ν' ανασάνω;

Γι αυτό και μέσα σ' αυτή μου την παραξενιά γουστάρω ατέλειωτα τις φωτογραφίες του φίλου μου του Γιάννη του Τσιοπελάκου που δεν τον έχω συναντήσει ποτέ. Γιατί είναι τόσο ερωτευμένος με το μηχανάκι του που δε θέλει να κατέβει κι όπου βρεθεί κι όπου σταθεί το φωτογραφίζει, γράφοντας χιλιόμετρα παντού με την Αφρικάνα του. Είναι οι φωτό που πάντα με φτιάχνουν και πάντα με πάνε βόλτα, και το γράφω αυτό το ζαλιστήρι για να τις μοιραστώ μαζί σας (με την άδεια του). Πάρτε μάτι κάποιες που διάλεξα τυχαία...

Και τις βλέπω και λέω πέσε και παίρνε τώρα. Μα κρύβεται ο έρωτας; Για να βρεις φωτό του ίδιου του Γιάννη πρέπει πρώτα να περάσεις 450 φωτογραφίες της Αφρικάνας. Κι έτσι που δεν είναι και κανείς στο πλάνο, έτσι σε φτιάχνει, γιατί σε βάζει μέσα με τη μια, μη μου πεις δε σου ρχεται να κατσεις στη σέλα και να φύγεις...

Τώρα γιατί το βαλα αυτό σήμερα; Απλά γιατί είδα τις φωτό που ανέβασε και σάλταρα. Δείτε.

Δε θα γράψω τα τι και τα πως, μόνο την περιγραφή που μου έστειλε:

''Το Σαββατο το απογευμα εγινε. Δεν υπολογισα καλα το βαθος του Ταυρωπου. Και εσβησε η μηχανη...την κρατησα ορθια αρκετη ωρα...εαν σου πω θα φριξεις...μιαμιση ωρα την κραταγα κοντρα στο ρευμα...μεχρι που επαθα υποθερμια και για να μην πνιγω την αφησα και σφηνωσε καμια εικσαρια μετρα πιο περα... ειδοποιησα κατι φιλους, ηρθαν με πηραν και την Κυριακη οργανωσαμε με ντοπιους τη διασωση της μηχανης... και απο σημερα το πρωι αρχισε το καθαρισμα... Πικρα...''

Τι να πω και τι να προσθέσω; 

ΔΥΝΑΜΗ απλά. Respect φίλε μου, κι ας μη σ' έχω συναντήσει ακόμα. Το φίλος είναι επειδή νιώθουμε τα ίδια, και το μοιράζομαι αυτό εδώ γιατί είναι κι άλλοι εκεί έξω που γουστάρουν τη μηχανή τους πιο πολύ απ' τη μουτσούνα τους και τα βουνά πιο πολύ απ' τις καφετέριες. Nuff said.